Piotr Zaremba

Łatwiejszy i szybszy dostęp do testów dla ludzi władzy niż dla chorych i lekarzy to oblany test z przyzwoitości i demokracji” - napisał na Twitterze były premier Donald Tusk. Zrobił to, kiedy okazało się tuż przed posiedzeniem Rady Gabinetowej, że jeden z ministrów jest zarażony i wszystkim członkom rządu trzeba zrobić teksty, aby rząd mógł zebrać się następnego dnia. Do przyjęcia był pakiet antykryzysowy ważny dla przedsiębiorców i pracowników.

Zaledwie pół tygodnia temu emocjonowaliśmy się jeszcze polityką. Oto prezydent Andrzej Duda podpisał ustawę o 2-miliardowym dofinansowaniu mediów publicznych. Ale za cenę dymisji Jacka Kurskiego z funkcji prezesa TVP.

Prezydent Andrzej Duda musi podjąć decyzję w sprawie ewentualnego zawetowania ustawy wspierającej 2-miliardową sumą publiczne media. Możliwe, że czytając ten tekst, czytelnicy będą już wiedzieli, jak w końcu zdecydował. Rozwiązaniem alternatywnym było odwołanie lub rezygnacja Jacka Kurskiego, prezesa TVP, krytykowanego za patronowanie agresywnej partyjnej propagandzie.

Tytuł wydaje się zbyt figlarny jak na ten temat. Samo teoretyczne nawet zagrożenie pandemią nie nastraja do żartów. W innych krajach, teraz już także europejskich, umierają ludzie.

Inscenizacja „Woyzecka” Georga Büchnera w warszawskim Teatrze Narodowym to dla mnie jedno z najbardziej kontrowersyjnych, ale i mobilizujących do myślenia przedstawień ostatniego czasu. Przy czym kontrowersja powstaje w dużej mierze w mojej własnej głowie.

Zatrzymanie jednego dnia Tomasza Kaczmarka, niegdyś agenta CBA, i wkroczenie tegoż CBA do mieszkań i gabinetów Mariana Banasia i jego rodziny, opozycja opisuje jako polityczny teatr. Literalnie tak to trochę wygląda.

Na „Proteście” Vaclava Havla w warszawskim Teatrze Dramatycznym publika trochę się waha: śmiać się, czy nie. Pewne sytuacje, dialogi wydają się całkiem zabawne, całość raczej do śmiechu nie nastraja.

Obelgi sypiące się na prezydenta Dudę w Pucku i pyskówki po tym zdarzeniu oddają mniej więcej naturę zaczynającej się kampanii. Lista grzechów obu stron w dziedzinie usprawiedliwiania takich zajść jest długa. Ale po raz pierwszy czołowy polityk, w tym przypadku kandydatka na prezydenta Małgorzata Kidawa-Błońska, bratała się otwarcie z awanturnikami. A w „Gazecie Wyborczej”, gdy jednemu komentatorowi zdarzyło się być sceptycznym wobec zakłócania publicznych uroczystości, drugi następnego dnia wytłumaczył, że nie tylko można, ale trzeba tak traktować obecną głowę państwa.

Wieść o tym, że Trybunał Konstytucyjny nakazał wstrzymanie uchwały trzech izb Sądu Najwyższego, Roman Giertych skomentował w internecie stosownym żartem. On z kolei wstrzymuje wspólne obiady prezes TK Julii Przyłębskiej z Jarosławem Kaczyńskim. Miało to pokazać, jak bardzo Trybunał nie jest uprawniony do takiej decyzji.

- Przekonałem się, że Akademia Teatralna dalej wykonuje dobrze swoją robotę – powiedział do mnie znajomy. Zabrałem go na „Fizyków” Friedricha Dürrenmatta, spektakl Teatru Collegium Nobilium prowadzonego przez AT.

Wygląda na to, że nieobecność polskiego prezydenta uczyniła ewentualną kolejną prowokację Władimira Putina bezprzedmiotową. Nie padły na Światowym Forum Holokaustu w Jerozolimie kolejne oskarżenia wobec Polski. Cała ta historia, ciążąca od tygodni nad polską polityką, doprasza się jednak kilku zdań uzupełnienia.

Historie, które za chwilę przywołam, mogą się wydawać błahe. W momencie, kiedy już nie tylko w Polsce, ale i w Brukseli dwa zbrojne obozy walczą o kształt polskiego sądownictwa, a władza wojuje z marszałkiem Senatu Tomaszem Grodzkim. Na kulturę mniej Polaków zwraca uwagę. A przecież i ona stała się widownią bitew, gdzie nie bierze się jeńców.

Zacznijmy od wypowiedzi byłego ambasadora Izraela w Polsce Szewacha Weissa na spotkaniu prezydenta Andrzeja Dudy ze środowiskami żydowskimi: „Tę konferencję zorganizował pan, który się nazywa Kantor. Przepraszam, on to zorganizował jak kantor, handel z historią. Tego się nie robi”

"Osamotnieni na własne życzenie” - czołówką o takim tytule zareagowała „Gazeta Wyborcza” na nasz dyplomatyczny konflikt z prezydentem Rosji Władimirem Putinem. Sama natura propagandowej kampanii przeciw Polsce przedwrześniowej, obwinianej o partycypowanie w polityce Hitlera, okazała się mniej ważna. Więcej miejsca podważaniu kłamstw Putina poświęciła „Wyborcza” dopiero następnego dnia.

Pytam, co się udało w roku 2019, a co zdecydowanie nie. Kto był „naj” i w czym? Dlaczego nie mamy narodowego autorytetu?

Kiedy napisałem pierwszy felieton o piosence „Patolinteligencja”, koncentrowałem się na treści, na wymowie. Nie przewidziałem, że sama debata o niej, głównie internetowa, choć pojawiająca się też w mediach starego typu, stanie się nawet ważniejszym tematem.

„Biesy” to jedna z ważniejszych dla mnie powieści. I chyba dla ludzkości trochę też. Kilka cytatów przeszło nieprzypadkowo do światowego krwioobiegu: „Jeżeli Boga nie ma, co ze mnie za kapitan?”, „Buty czy Szekspir?”, itd. Obejrzałem w swoim życiu dostatecznie wiele adaptacji, aby dodatkowo docenić siłę tej historii Fiodora Dostojewskiego – jako podstawy dobrej dramaturgii. Tak się składa, że niedawno przypomniałem sobie „Sprawę Stawrogina”, wersję Teatru Telewizji z roku 1997, zrobioną przez mistrza Krzysztofa Zaleskiego.

Jak się komuś nie podobają książki Olgi Tokarczuk, to jest człowiekiem nikczemnym. Bez krzty honoru i kultury” - napisał na Twitterze nie byle kto, bo Jacek Jekiel, dyrektor opery w Szczecinie. Ludzie piszą w sieci różne rzeczy, ale pan dyrektor mimo woli uchwycił sedno. Sedno tego, czym stała się obdarzona Noblem pisarka dla wielu środowisk. W tygodniu wręczenia jej nagrody Nobla ten ton perswazji osiągnął swoje apogeum.

Zaskakujące oświadczenie Mariana Banasia, odmawiające ostatecznie dymisji z funkcji prezesa Najwyższej Izby Kontroli („choć był do niej gotów”), otwiera nowy etap afery związanej z jego nazwiskiem. Człowiek ten gotów jest zaryzykować wielomiesięczne grillowanie, towarzyszące odklejaniu go od fotela. PiS nie bardzo ma teraz nawet inny wybór, jak próbować doprowadzić tę akcję do końca.

Nie dawałbym się zwieść chaosowi panującemu na sejmowej komisji, gdzie pojawił się Marian Banaś, prezes Najwyższej Izby Kontroli. To nie jest kolejna historia pod tytułem: „tłuką się, a nie wiadomo o co chodzi”.

Januszowi Wiśniewskiemu gratuluję, przy wszystkich słabościach, przedstawienia niekoniunkturalnego, nie służącego aktualnej modzie.

Ostatnie kilka tygodni przyniosły ułożenie na nowo politycznego boiska. Rząd ma skład trochę bardziej zgodny z oczekiwaniami premiera Mateusza Morawieckiego, ale kontrolę nad resortami siłowymi i spółkami skarbu państwa zachowuje partyjna centrala na Nowogrodzkiej.