Prywatne kontakty Krzysztofa Rutkowskiego z policją. A w tle sprawa Iwony Wieczorek

O zupełnie prywatnym spotkaniu Krzysztofa Rutkowskiego z rzecznikiem KGP Mariuszem Ciarką było głośno już ponad rok temu. Zostało ono udokumentowane zdjęciami, z których wynika, że panowie znają się całkiem dobrze. Rutkowski nie kryje zresztą swoich kontaktów z policją, niektórych funkcjonariuszy nazywa przyjaciółmi, w tym Ciarkę. Co do wspomnianego spotkania, obaj panowie stwierdzili, że było zupełnie przypadkowe i wciąż, oczywiście, prywatne.

Tymczasem w grudniu 2022 roku do Rutkowskiego dzwoni komisarz Łukasz Makoś. Jest w towarzystwie innych policjantów, o czym sam informuje Rutkowskiego. Detektyw i policjant rozmawiają m.in. na temat wybuchu granatnika w Komendzie Głównej Policji, który wypalił w rękach samego komendanta Jarosława Szymczyka. Śmichy-chichy, temat jest wówczas na fali. Łukasz Makoś, czego nie kryje w rozmowie, chce umówić się z Rutkowskim na spotkanie towarzyskie, właśnie jest w drodze do Łodzi. Rutkowski tego dnia jest jednak w Warszawie. – Jak wrócę, zrobimy sobie spotkanie w stylu „zespół, pląsy – cztery k...y, dwa alfonsy” – mówi śmiejąc się Rutkowski. Rozmawia na głośnomówiącym, przy dziennikarce siedzącej obok. Nie kryje tego zresztą przed Makosiem.

Rozmawiają swobodnie, Rutkowski prosi o jego wsparcie w trakcie najbliższego spotkania z naczelnikiem komendy w Łodzi. Wszystko teoretycznie w porządku, ot rozmowa dwóch znajomych, jeden drugiego prosi o jakąś przysługę. Pozostaje jednak pewne „ale”. Czy Makoś, nadzorując dziś śledztwo m.in. dotyczące Iwony Wieczorek, powinien jednocześnie utrzymywać bliskie, zupełnie prywatne stosunki (wskazuje na nie ton i przebieg rozmowy) z Rutkowskim? Najsłynniejszy detektyw zajmował się sprawą zaginionej w 2010 roku gdańszczanki niemal od pierwszych dni po jej zniknięciu.

Przypomnijmy. Rutkowski wkracza do akcji na trzeci, może czwarty dzień od zdarzenia. Jest 20, może 21 lipca 2010 roku, do Gdańska przyjeżdża na prośbę rodziny Iwony. Natychmiast też wszczyna poszukiwania, udaje mu się zorganizować wcześniej niezabezpieczony słynny już monitoring z „ręcznikiem”, czyli mężczyzną idącym 17 lipca 2010 roku po godzinie 4:00 rano za Iwoną Wieczorek bulwarem nadmorskim. Zdobyty przez Rutkowskiego monitoring to niewątpliwie jego sukces, po którym sprawa nabiera przyspieszenia i niespotykanego rozgłosu.

Przez kilka kolejnych miesięcy jego biuro detektywistyczne jest w posiadaniu komputera Iwony. W trakcie aktualnie prowadzonego śledztwa pod nadzorem Małopolskiego Wydziału Zamiejscowego Departamentu do Spraw Przestępczości Zorganizowanej i Korupcji w Krakowie i przy udziale policjantów z Wydziału do Walki z Terrorem Kryminalnym i Zabójstw KSP (nadzorowanych przez Biuro Kryminalne Komendy Głównej) odnaleziono ślady, wskazujące na usuwanie plików z komputera Iwony Wieczorek. Zarzuty usuwania, być może ważnych dla tego śledztwa, informacji postawiono Pawłowi P., koledze Iwony Wieczorek, który bawił się z nią i znajomymi w noc jej zaginięcia w sopockim klubie.

Tymczasem Rutkowski pytany o to, zasłania się dziś niepamięcią, ale przyznaje, że komputer ów był przez jego specjalistów badany. Nie było w nim „nic interesującego”, specjaliści Rutkowskiego nie znaleźli w nim śladów usuwania jakichkolwiek plików. Dlaczego?

Wracając zaś do rozmowy Rutkowski-Makoś. Czy w trakcie prywatnych spotkań panowie mogą rozmawiać na temat aktualnie toczącego się śledztwa ? Omawiać szczegóły, posunięcia, potencjalne zarzuty, które mogą być w tej sprawie postawione? Czy tego typu spotkania osoby mającej bezpośredni nadzór nad śledztwem zaginionej Iwony Wieczorek może rodzić niebezpieczeństwo przekazania informacji ze śledztwa osobie postronnej, którą niewątpliwe jest Rutkowski? Jaka jest granica przyjaźni i prywatnych kontaktów? Czy Krzysztof Rutkowski, pomagający przez kilka lat rodzinie Iwony, ale jednocześnie robiący swoisty PR na tej sprawie, mógłby być żywo zainteresowany najnowszymi informacjami na ten temat?

Dzwonimy do Rutkowskiego i dopytujemy o jego rozmowę z Łukaszem Makosiem. Rutkowski zaprzecza, wmawia, że nie ma żadnych prywatnych kontaktów z policjantami, że nawet jeśli rozmawiał, to może z jego bratem.

Jednak przebieg rozmowy, w trakcie której Krzysztof Rutkowski relacjonuje Makosiowi swoje spotkanie z Mariuszem Ciarką (rzecznikiem KGP), wskazuje konkretnie na Łukasza Makosia, który pracuje w Biurze Kryminalnym KGP. Ciarka miał mu, jak relacjonuje przez telefon Rutkowski, opowiedzieć, jak Makosia ściągnęli z Pragi, gdzie wcześniej był naczelnikiem Wydziału Kryminalnego, do Komendy Głównej. To jednoznacznie wskazuje na to, że dzwonił właśnie ten Makoś nie jego brat. – Ja nawet nie wiem, czym się Makoś zajmuje – twierdzi dziś Rutkowski. I zaprzecza jakimkolwiek rozmowom o charakterze zawodowym. A także prywatnym. Zapewnia, że na tematy zawodowe z Makosiem nie rozmawiał nigdy, na wódkę z nim nie chodził.

– Jeżeli chcesz opluwać chłopa, to zaskarżymy cię do sądu, i ja i on – rzuca w rozmowie Rutkowski. I dodaje, że zezna przed sądem, że nie rozmawiał z żadnym Makosiem.

O kontakty wysoko postawionego funkcjonariusza Komendy Głównej z byłym detektywem Rutkowskim pytamy w Małopolskim Departamencie PK. Wysyłamy pytania, w tym m.in. o to, czy zdaniem Prokuratora Piotra Krupińskiego, nadzorującego śledztwo ws. Iwony Wieczorek, sytuacja ta może zagrażać prowadzonemu śledztwu. Oto niektóre z naszytych pytań:

Jak tutejsza jednostka prokuratury prowadząca śledztwo w sprawie Iwony Wieczorek odnosi się do prywatnych kontaktów Pana Łukasza Makosia z Wydziału Kryminalnego Biura Kryminalnego Komendy Głównej, które ma nadzór policyjny nad tym śledztwem, z panem Krzysztofem Rutkowskim? Osobą, która od pierwszych dni po zaginięciu Iwony Wieczorek prowadziła swoje śledztwo z ramienia Biura Detektywistycznego?

Czy takie kontakty, prywatne wyjścia na spotkanie towarzyskie, mogą w jakikolwiek sposób zaszkodzić toczącemu się śledztwu?
Czy nie zachodzi ewentualność ujawnienia tajemnicy śledztwa, czy jakichkolwiek informacji Krzysztofowi Rutkowskiemu, a co za tym idzie - szerszemu gronu?

Krakowski Departament Prokuratury Krajowej, który zwykle praktycznie nie udziela odpowiedzi na postawione pytania, tym razem odpowiada, ale zgodnie z procedurą odsyła swoje odpowiedzi do rzecznika prokuratury. Ten jednak, zasłaniając się śledztwem dotyczącym Iwony Wieczorek, przekazuje standardową formułkę o nieudzielaniu informacji ze względu na dobro śledztwa. To samo dobro, które zagrożone jest kontaktami oficera policji z KGP z byłym prywatnym detektywem.

„Policjant nie może wykorzystywać swojego zawodu do celów prywatnych, a w szczególności nie może wykorzystywać informacji uzyskanych w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych ani uzyskiwać informacji do tych celów przy użyciu służbowych metod” - czytamy w punkcie 12 Zasad Etyki Policjanta wydanych wraz Rozporządzeniem nr 808 z dnia 31 grudnia 2003 roku.
Próbowaliśmy porozmawiać z Łukaszem Makosiem i zapytać o jego znajomość z Rutkowskim.

– Może później się zdzwonimy, mam spotkanie, w poniedziałek idę na urlop, po siódmym jestem w pracy.

Ponowny kontakt kończy się odłożeniem słuchawki przez Makosia; nie chce się wypowiadać na ten temat.

– Rutkowskiego zna – przynajmniej ze słyszenia – prawie każdy policjant. Każdy powyżej trzeciego roku służby powinien mieć o nim wyrobione zdanie – zwłaszcza, jeżeli pracuje w pionie kryminalnym. Rozmowa z nim powinna w dużej mierze polegać na „gryzieniu się w język” – mówi w rozmowie z nami mł. insp. Andrzej Kawczyński, były naczelnik Terroru Kryminalnego i Zabójstw KSP.

Krakowska prokuratura bardzo zdawkowo (żeby nie powiedzieć - wcale) informuje opinię publiczną o swoich posunięciach. Tymczasem przypomnijmy, Mariusz Ciarka, czyli także osoba znająca się z Rutkowskim (Krzysztof sam opowiada o swoich relacjach z Ciarką), w połowie 2021 roku ogłasza rychłe zakończenie śledztwa i podaje nawet termin - koniec 2021 roku. Co jak wiemy, nie nastąpiło. Wiemy natomiast, że informacje te nie były uzgadniane z krakowską prokuraturą. Dlaczego rzecznik Komendy Głównej zdecydował się wówczas na wygłoszenie takiego komunikatu?

Jak się ma jego znajomość z Rutkowskim do pełnionej przez siebie funkcji rzecznika policji? Na ile można sobie pozwolić w trakcie takich prywatnych spotkań przy wódeczce, a gdzie dobro i tajemnice śledztwa?

W trakcie wielu lat toczącego się (zamykanego i wznawianego) śledztwa, Krzysztof Rutkowski naprowadzał organy śledcze na kolejne tropy. W sierpniu 2010 roku ogłosił, że odnalazł słynnego „Ręcznika” – bezdomny mężczyzna wskazany przez detektywa okazał się być osobą niezwiązaną ze sprawą. Nie był „Ręcznikiem”. W 2011 roku Rutkowski nakierowuje śledczych na trop związany z niejakim „Szczachą”, który miał się pochwalić innej osobie informacją, że wraz z dwoma mężczyznami uprowadził i zgwałcił zaginioną z Gdańska. 3 stycznia 2021 roku „Szczacha” powiesił się w swoim mieszkaniu, nie pozostawiając informacji o swoim rzekomym udziale w uprowadzeniu Iwony. Rutkowski jednak nalega, żeby zbadać wątek tego samobójstwa, bo „Szczacha” być może miał wyrzuty sumienia. Policja sprawdza logowania „Szczachy” – w dniu, w którym doszło do zaginięcia Wieczorek, mężczyzny nie było w Trójmieście. Ostatnie z kolei czynności policyjne wokół Zatoki Sztuki mogą sugerować szukanie przez śledczych powiązania zaginięcia Wieczorek z towarzystwem biznesowo gastronomicznym, które to Rutkowski od początku aż do dziś bezwzględnie wyklucza.

Oczywiście jako detektyw (co prawda bez licencji) ma prawo do badania pojawiających się wątków. Dopóty, dopóki nie wkracza na ścieżkę kontrolowanych sensacji, mających nadać rozgłos jego agencji detektywistycznej. Do takiej sytuacji doszło w maju 2021, kiedy na wydmach w Sopocie żona Rutkowskiego wykopuje bluzkę, spódnicę rajstopy (Iwona nie miała na sobie rajstop 17 lipca 2010 roku) oraz dwa, całkiem dobrze zachowane, noże (wątpliwe, by mogły leżeć w piasku 11 lat). Za każdym razem media krzyczą o nowych przełomach, Rutkowski zaś – zwołuje kolejne konferencje.