„Fury” David Ayer, 2014

5/15

„Fury” David Ayer, 2014

Rewelacyjnie zrealizowany film o załodze amerykańskiego czołgu przemierzającej w ostatnich miesiącach apokaliptyczną scenerię niemal już pokonanej Trzeciej Rzeszy. To zarazem portret tytułowej „furii” czy wściekłości, która napędza amerykańskich żołnierzy po prawie roku od lądowania w Normandii i po ponurych doświadczeniach z Ardenów. Ta sama „furia” ogarnia jednak i część Niemców, na rozkaz Hitlera próbujących bronić za wszelką cenę każdej piędzi ziemi. Widzimy więc i dzieci z panzerfaustami, i desperatów próbujących zablokować szeroko rozwinięte amerykańskie natarcie działkiem przeciwpancernym, i wreszcie batalion Waffen SS rodem prosto z piekła. Choć atmosfera „Fury” jest mocno ciężka i przygnębiająca, emocji nam nie brakuje - wszystko za sprawą świetnej realizacji scen batalistycznych. Starcie plutonu Shermanów z pojedynczą Panterą jest jedną z najlepiej nakręconych scen walki w historii kina.

6/15

„Wielka ucieczka” John Sturges, 1963

Film bardzo mocno inspirowany prawdziwą historią wielkiej ucieczki jeńców z niemieckiego obozu dla pojmanych pilotów - Stalag Luft III pod dzisiejszym Żaganiem. Momentami można go wręcz uznać za rekonstrukcję historyczną, zarazem jednak są w nim całe sekwencje, które odbiegają od historycznych faktów. Liczy się jednak jedno - zrealizowany zgodnie z najlepszymi regułami kina akcji film Sturgesa trzyma od początku do końca w napięciu, a widz nie przestaje trzymać kciuków za próbujących szczęścia w ucieczce oficerów lotnictwa. Niestety, nie zawsze to pomaga. Po historycznej ucieczce Hitler osobiście wydał rozkaz rozstrzelania każdego z pojmanych zbiegów - ostatecznie skończyło się na 50 rozstrzelanych.

7/15

„Dola człowiecza” Masaki Kobayashi, 1959

Chyba pierwszy japoński film o jednoznacznie antywojennej wymowie. Nakręcony przez wybitnego reżysera, zarazem jednak weterana z frontu chińskiego i byłego jeńca w sowieckiej niewoli. Nie da się ukryć, że to dzieło dla wytrawnego kinomana - trzyczęściowa opowieść trwa łącznie 9 godzin. Kobayashi opowiada nam historię liberalnego, jak na japońskie standardy, inżyniera, który trafia za karę do armii. Za co? Za to, że wysłany do mandżurskiej kopalni, by nadzorować pracę chińskich jeńców, próbuje ich traktować w nieco bardziej ludzki sposób niż strażnicy. Dalej nasz inżynier przechodzi prawdziwy koszmar w szeregach, ostatecznie trafia - niczym wcześniej sam Kobayashi - do radzieckiej niewoli. Japończycy przyjęli film Kobayashiego z bardzo mieszanymi uczuciami - przede wszystkim ze względu na jego rozliczeniowy charakter, jednoznacznie wskazujący na zbrodnie popełniane podczas wojny przez armię Cesarstwa.

8/15

„Los człowieka” Siergiej Bondarczuk, 1959

Klasyczny film będący ekranizacją równie klasycznego opowiadania Michaiła Szołochowa. I opowiadanie, i film mają charakter jednoznacznie propagandowy - tyle tylko, że są arcydziełami tej dziedziny. To historia Andreja Sokołowa (gra go sam Bondarczuk), prostego cieśli, którego wojna doświadczyła na każdy możliwy sposób - od własnych ciężkich doświadczeń na froncie i w niemieckim obozie wojennym, po śmierć ukochanego syna, bohatera wojennego. Po zakończeniu wojny Sokołow jest na granicy wytrzymałości psychicznej i fizycznej - ale nie upada - przeciwnie, doświadczenie Wielkiej Wojny Ojczyźnianej czyni go wielokrotnie silniejszym. Brzmi to jak streszczenie socrealistycznej czytanki - w rzeczywistości jednak to naprawdę niezłe kino. Dodajmy, że film pod pewnymi względami szedł w poprzek obowiązującym w ZSRR regułom - przełamywał na przykład tabu dotyczące traktowania jeńców sowieckich w niemieckich obozach.

Następna strona