MIEJSCE 6: "Jak pies z kotem" (reż. Janusz Kondratiuk)
Film Janusza Kondratiuka to jedno z największych tegorocznych zaskoczeń. Film niezwykle osobisty, wręcz ekshibicjonistyczny, ale przede wszystkim będący katarhis dla reżysera. Intymna historia braterskiej relacji z Andrzejem Kondratiukiem, która - delikatnie mówiąc - była daleka od perfekcji. Właśnie w tym filmie Robert Więckiewicz zagrał w tym roku swoją najlepszą rolę, a kto wie, czy to nie jest w ogóle najlepsza kreacja w jego karierze. A na deser jeszcze lepszy Olgierd Łukaszewicz i perfekcyjna Aleksandra Konieczna.
MIEJSCE 5: "Fuga" (reż. Agnieszka Smoczyńska)
Agnieszka Smoczyńska nie bierze jeńców i nie daje się zamykać w żadnych szufladkach. "Fuga" to film kompletnie inny niż "Córki dancingu" i też daleki stylistycznie od teatralnego spektaklu "Święta Kluska", który Smoczyńska wystawiła na deskach Komuny Warszawa. Doskonałe połączenie thrillera i dramatu psychologicznego. Film, który zadaje pytania, a nie szuka odpowiedzi. Widać, że Gabriela Muskała napisała ten scenariusz z myślą o sobie, dzięki czemu zagrała najlepszą rolę w swojej karierze. Czapki z głów, bo to w gruncie rzeczy opowieść o kobiecie, która żeby odzyskać wolność, musiała stracić swoją tożsamość.
MIEJSCE 4: "Zwierzęta" (reż. Greg Zgliński)
Oj, długo musieliśmy czekać na polską dystrybucję szwajcarsko-austriackiego filmu Grega Zglińskiego, ale w końcu się udało. Ja ten film po raz pierwszy widziałem w 2017 roku podczas festiwalu Nowe Horyzonty, a kilka dni temu miałem przyjemność go sobie powtórzyć. Ogromną przyjemność. To produkcja, jakiej w latach swojej świetności nie powstydziłby się Roman Polański. Fascynująca opowieść z pogranicza snu i jawy, a przy okazji bezbłędna czarna komedia. Całość doskonale zagrana, wyreżyserowana i przede zmontowana. Wielka sztuka.
MIEJSCE 3: "Zimna wojna" (reż. Paweł Pawlikowski)
To sztuka rozpisana na dwójkę aktorów, do których w ważnych momentach dołącza bezbłędny Borys Szyc. Joanna Kulig zagrała tutaj wielką rolę, bez wątpienia największą jaką miała okazję do tej pory zagrać, no ale nic dziwnego. Jej międzynarodowy sznyt szlifował się już od "Sponsoringu" Szumowskiej, gdzie chociaż była jedynie na drugim planie, to potrafiła skraść dla siebie ekran.
Precyzyjny jest też Tomasz Kot – cichy, miejscami wycofany i wewnętrznie buzujący od emocji. Gra spojrzeniem, mimiką, gestami, czysta perfekcja. Nie można nie wspomnieć o towarzyszu Kaczmarku w wykonaniu Szyca; to najbardziej niejednoznaczna i na pewno najbardziej tragiczna postać "Zimnej wojny". Świadomy swoich braków, zazdrosny, być może zawistny, ale z drugiej strony w żaden sposób nie można wrzucić go do szufladki z napisem "czarny charakter". Borys Szyc może być dumny z tej roli.
"Zimna wojna" to wzruszające kino. Trzymająca za gardło opowieść o ludziach z krwi i kości oraz historia wielkiego uczucia opowiedziana muzyką. Wchodzę w to. I polecam. A do tego przepiękne kadry w wykonaniu Łukasza Żala. Każde ujęcie mogłoby funkcjonować jako osobny obraz, a to chyba największy komplement dla autora zdjęć. To wszystko składa nam się na jeden z najważniejszych polskich filmów 2018 roku i na pewno najbardziej osobiste dzieło w życiu Pawła Pawlikowskiego. Cieszmy się sobą i kochajmy, dopóki śmierć nas nie rozłączy.
