Bigoreksja, czyli dysmorfia mięśniowa. Sprawdź objawy bigoreksji, tj. obsesji na punkcie muskulatury

Szacuje się, że z bigoreksją walczy około 100 000 ludzi na całym świecie. Bigoreksja jest zaburzeniem trudnym do wykrycia, ponieważ wiele osób z jej objawami nie widzi nic złego w swoim zachowaniu. Co więcej, tłumaczą sobie stawianie treningów zawsze i bezwzględnie na pierwszym miejscu faktem, że oni jako nieliczna grupa osób w stu procentach poświęcają się swojej pasji. Hobby i samorealizacja w życiu są niezwykle istotne, jednak w obliczu tworzenia rodziny, zdobywania doświadczenia zawodowego i edukacji stawianie swojej muskulatury zawsze na pierwszym miejscu jest wysoce irracjonalne.

Bigoreksja to wymysł kulturowy?

Postrzeganie naszej sylwetki i ogólnego wyglądu nierozłącznie wiąże się z kulturą, w której dorastamy. W Europie panuje tendencja, mocno lansowana w mediach na to, że ponętna sylwetka kobiety to taka o bardzo niskim poziomie tkanki tłuszczowej. Jest to główny powód występowania bulimii i anoreksji wśród dorastających dziewcząt. W naszym kręgu kulturowych wśród mężczyzn pożądana jest mezomorficzna budowa ciała, tj. szczupła, ale umięśniona.

Bigoreksja - objawy

• Bigorektycy to osoby nieprzeciętnie umięśnione, o wzorcowej budowie ciała stale trenujący, ponieważ nie osiągają zadowolenia z efektów swoich ćwiczeń.
• Nie są to osoby próżne, które chcą osiągnąć formę idealną, ale takie, które nigdy nie zaakceptowały swojego wyglądu.
• Mogą być to wykształcone i rozsądne osoby, ale w obliczu możliwości osiągnięcia wymarzonej muskulatury są gotowe sięgnąć po różnego rodzaju nielegalne substancje, które pozwolą im zrealizować cel.
• Zazwyczaj są to osoby stymulujące swój organizm farmakologicznie, a zarazem lekceważące wszelakie negatywne skutki zdrowotne.
• W codziennym grafiku bigorektyków jest podnoszenie ciężarów.
• Przeglądają się w każdym napotkanym lustrze średnio od 10 do 80 razy dziennie.
• Na myślenie o tym, że nie są wystarczająco umięśnieni poświęcają nawet 5 godzin dziennie.
• Są w stanie zrezygnować z wszelkich form spędzania czasu wolnego z najbliższymi na poczet treningu.
• Skrupulatnie odmierzają spożywane jedzenie w ciągu dnia, dokładnie licząc kalorie.
• Nie jadają na mieście ze znajomymi.
• Najczęściej mają plakaty umięśnionych mężczyzn w pokoju, identyczne zdjęcia na tapecie w laptopach i telefonach, czyli w większości możliwych miejsc, które stale przypominają o życiowym celu.
• Pomimo obiektywnej oceny świetnego wyglądu osób z bigoreksją, oni panicznie unikają eksponowania swojego ciała. Odczuwają ogromne kompleksy na tym punkcie.
• Zazwyczaj są to osoby samotne, ponieważ stres przed obnażeniem swoich nieidealnych ciał przed partnerką paraliżuje ich na tyle, że nie są zdolni do jakichkolwiek zbliżeń.
• Odbywają jednostki treningowe zawsze, nawet przy ciężkich kontuzjach.

Bigoreksja - przyczyny

Bigoreksję część badaczy utożsamia z zaburzeniem obsesyjno-kompulsywnym lub stricte z zaburzeniem odżywiania. Do głównych przyczyn występowania bigoreksji zalicza się:

• niskie poczucie własnej wartości,
• czynniki socjokulturowe, tj. oczekiwania i presje ze strony otoczenia,
• niezadowolenie z wyglądu swojego ciała,
• nadmierne zamiłowanie do sportu,
• zinternalizowany ideał wizerunku ciała,
• perfekcjonizm,
• działania mass mediów promujących wyidealizowane sylwetki,
• mieszanka różnych zaburzeń psychicznych,
• paniczna obawa przed opinią otoczenia,
• zaburzenia lękowe.

Bigoreksja a anoreksja?

Istotną różnicą pomiędzy dystrofią mięśniową (bigoreksją) i anoreksją jest to, że chorzy na anoreksję, którzy koncentrują się na pozbyciu tkanki tłuszczowej z organizmu, angażują się w patologiczne zachowania związane przede wszystkim z odżywianiem i na drugim miejscu stawiają ćwiczenia. Z kolei osoby z bigoreksją, dążąc do rozwoju muskulatury, koncentrują się na ćwiczeniach i poddają swe ciała wielogodzinnym treningom, podporządkowując im restrykcyjną dietę. Inny zatem nacisk położony jest na te dwa współwystępujące zachowania we wskazanych zaburzeniach.

Bigoreksja - diagnoza

Chorzy na bigoreksję zazwyczaj utożsamiani są z okazami zdrowia i wzorami do naśladowania, ponieważ tak świetnie maskują swoje zaburzenia. Najczęściej diagnozowani są na dwa sposoby. Pierwszym jest odpowiadanie twierdząco (TAK) lub przecząco (NIE) na pytania testu:

1. Często martwisz się o bycie wystarczająco smukłym i muskularnym?
2. Rezygnujesz z atrakcyjnych spotkań i aktywności ze względu na zaplanowane ćwiczenia?
3. Treningi mają negatywny wpływ na rozwój twojej kariery lub wpłynęły na to, że jesteś bezrobotny?
4. Jesteś na wysokoproteinowej/ niskotłuszczowej diecie wspomaganej suplementami w celu zwiększenia masy mięśniowej?
5. Rezygnujesz z wizyt w restauracjach i odmawiasz, gdy znajomi zapraszają cie do siebie ze względu na dietę?
6. Unikasz sytuacji i miejsc, w których inni mogą zobaczyć twoje ciało? (plaża, sauna, basen)
7. Zazwyczaj nosisz kilka warstw odzieży?
8. Często mierzysz obwody poszczególnych części ciała?
9. Wykonujesz ćwiczenia pomimo urazów i kontuzji, nie zwracając na nie uwagi?
10. Stosujesz leki (także nielegalne) w celu zwiększenia muskulatury?
11. Czujesz silną zazdrość, gdy widzisz kogoś bardziej umięśnionego niż ty?
12. Bardzo często porównujesz się do innych pod kątem muskulatury?

Jeśli na większość powyższych pytań odpowiadasz twierdząco może to oznaczać, że jesteś w gronie osób zagrożonych bigoreksją lub nawet już cierpisz na nią. Drugą formą diagnozowania tego zaburzenia jest, tzw. “Siatka wizerunków kulturystów”. Pacjent widząc wielu mężczyzn o różnej masie ciała i poziomie tkanki tłuszczowej wskazuje na obrazku siebie oraz ideał, do którego dąży. U chorych na bigoreksję ww. ideał zazwyczaj idealnie pokrywa się z wyglądem zainteresowanego, czego ten nie jest w ogóle świadomy.

Bigoreksja - leczenie

Proces leczenia bigoreksji obejmuje przede wszystkim nakłonienie chorego do znacznego ograniczenia czasu poświęcanego na treningi, ale także dąży do wyeliminowania przyczyn zaburzenia. Oznacza to, że w procesie leczenie bardzo istotna jest psychoedukacja w zakresie żywienia i sportu pojmowanego w normalny sposób. Często poza spotkaniami z terapeutą chorzy na bigoreksję przyjmują antydepresanty, aby zahamować obniżenie nastroju wywołane ograniczeniem ćwiczeń. U wszystkich chorych na samym początku dąży się do odstawienia sterydów, które w 95% regularnie są brane przez osoby z bigoreksją.

O bigoreksji psychiatra:

Źródło:
U. Kluczyńska, “Bigoreksja, czyli kłopoty mężczyzn z ciałem”