Zmutowane szarańczaki w Chodzieży niedaleko stoku narciarskiego. Są różowe, ale niegroźne

Przede wszystkim należy pamiętać, że owady te nie są dla nas groźne. Możemy cieszyć oczy ich nietypowym widokiem, ale nie powinniśmy się ich obawiać, ani w żaden sposób tępić. Pojawienie się tej mutacji w lokalnej populacji szarańczaków zauważyła jedna z naszych czytelniczek, od lat zafascynowana światem przyrody i bacznie ten świat obserwująca.

Zobacz też: Poznań: Plaga dzików na poznańskich Ratajach

- Byłam niezwykle podekscytowana, kiedy podczas spaceru natrafiłam na dwa pierwsze różowe "pasikoniki". Później odkryłam, że jest ich dużo więcej. Najwyraźniej były to osobniki młode, więc nie pokuszę się o ich gatunkową identyfikację, ale są to jakieś szarańczaki. Odmiany barwne występują wśród rozmaitych zwierząt. Za ich spektakularny wygląd odpowiada mutacja genetyczna powodująca tzw. erytryzm

- wyjaśniła nasza czytelniczka, pragnąca zachować anonimowość.

- Zwierzęta erytrystyczne posiadają nietypowo intensywnie wysycony czerwony pigment, co skutkuje umaszczeniami w skalach czerwieni, rudości i różu. Często występuje także uwstecznienie innych normalnie występujących w ubarwieniu zwierzęcia pigmentów, np. w melanoforach (odpowiedzialne za barwę czarną i ciemno brązową) czy ksantoforach (barwa żółta).

W populacjach różnych gatunków szarańczaków na całym świecie można spotkać takie nietypowo ubarwione osobniki. Nasza czytelniczka informuje, że powstała teza, mówiąca o możliwym wpływie pokarmu, spożywanego przez zwierzęta na takie ich wybarwienie. Tłumaczono również, że może to być próba przystosowania się do czerwono ubarwionych roślin. Domniemania te jednak nie znalazły potwierdzenia.

Co ciekawe, badania nad zagranicznymi szarańczakami - Amblycorypha oblongifolia - przeprowadzone w Nowym Orleanie, gdzie odłowione "odmieńce" są selektywnie hodowane w Audubon Butterfly Garden and Insectarium, potwierdzają, że jest to mutacja genetyczna, analogiczna do albinizmu i dziedziczona jest recesywnie. Znaczy to tyle, że formy te są niezmiernie rzadkie. Warto wspomnieć, że przez swój nietypowy wygląd przyciągają też wzrok drapieżników przez co w naturze rzadko dożywają formy dorosłej. Może się więc zdarzyć, że nie będziemy mogli długo cieszyć oczu widokiem różowych pasikoników, bo nie zdążą się w pobliżu Jeziora Chodzieskiego rozmnożyć i zadomowić.

Warto wspomnieć przy tej okazji także o innych ciekawych owadach, nadal w okolicy Chodzieży występujących. Świadomie piszę "nadal", gdyż mają tryb życia wędrowny i co kilka lat przenoszą się na inne terytorium. Chodzi o "kolibrowate" ćmy, czyli zawisakowate (sphingidae). Wyglądają bardzo podobnie do najmniejszych ptaków na Ziemi, potrafią też zawisać nieruchomo w powietrzu, by spijać nektar z kwiatów, więc często dochodzi do pomyłek u zaskoczonych obserwatorów. Aby je obejrzeć, można na przykład podejść nocą pod jasne latarnie, skierowane na budynek dawnego chodzieskiego zamku. W tej części budowli, w której mieści się obecnie piekarnia, od strony ulicy, na oświetlonej ścianie, w ciepłe noce zauważyć można przylatujące tu przeróżne duże zawisaki.