Zakończył się diecezjalny etap procesu beatyfikacyjnego matki Antoniny Mirskiej. Zakonnica pochodziła z Przemyśla i pomagała prostytutkom

Definitywnego zakończenia dochodzenia diecezjalnego dokonał metropolita przemyski abp Adam Szal. Teraz dokumenty przekazane zostaną do sprawdzenia przez Kongregację Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie.

W kolejnym etapie Kongregacja mianuje tzw. relatora, a Zgromadzenie Sióstr Opatrzności Bożej mianuje Postulatora, którzy będą przygotowywać Positio, czyli szczegółowe opracowanie dotyczące życia oraz heroiczności cnót Sługi Bożej Matki Antoniny Mirskiej. Po ukończeniu prac nad Positio, będzie ona oceniona przez odpowiednie komisje Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Ostateczną decyzję o beatyfikacji podejmuje Ojciec Święty.

Czytaj także: Siostry Karmelitanki Bose w Przemyślu nie śpią w trumnach. To mit. Dla Boga żyją w ciszy i modlitwie

Antonina Mirska urodziła się 28 lipca 1822 r. w Przemyślu. Mając niespełna dziesięć lat Marcjanna straciła najpierw matkę, potem ojca. W 1840 r. wstąpiła do Sióstr Szarytek we Lwowie, gdzie pracowała jako pielęgniarka. Po kilku latach, ze względu na chorobę nóg, opuściła to Zgromadzenie i podjęła prace w Stowarzyszeniu Pań Dobroczynności św. Wincentego a'Paulo. Zjawiskiem bardzo często występującym wówczas we Lwowie i innych znaczących ośrodkach miejskich była prostytucja. Nie było instytucji o charakterze resocjalizacyjnym dla dziewcząt i kobiet z ulicy.

Marcjanna Mirska wyjechała do Francji, by w działającym tam zakładzie wychowawczo-poprawczym prowadzonym przez Siostry Miłosierdzia w Laval, zdobyć doświadczenie i przeszczepić je na teren Polski. Po kilkumiesięcznym pobycie odbyła tam nowicjat i przybrała imię - s. Antonina. Następnie wróciła do Lwowa. 8 grudnia 1857 r. w archikatedrze lwowskiej złożyła śluby pierwsze i wieczyste. Tego samego dnia do nowicjatu zostały przyjęte dwie inne kandydatki. W ten sposób zaistniało nowe Zgromadzenie - Zgromadzenie Sióstr Opatrzności Bożej. Przełożoną generalna została Matka Antonina. Od tej chwili głównym dążeniem Matki stało się zapewnienie bytu rozrastającemu się zgromadzeniu i coraz większej liczbie dziewcząt.

Pius IX uznał i zatwierdził Zgromadzenie Sióstr Opatrzności Bożej jako zgromadzenie zakonne, oparte na trzech ślubach zwyczajnych, pod kierownictwem przełożonej generalnej.

W niedługim czasie Matka Antonina rozszerzyła swoja opiekę także na sieroty ze Lwowa i okolic.

Powstawały nowe placówki, w których Matka Antonina i siostry podejmowały trudną i żmudną niekiedy prace reedukacji. Siostry pomagały wychowankom odnaleźć na nowo godność, jaką każda z nich miała. Po przez cierpliwą naukę prac związanych z prowadzeniem domu, gospodarstwa i zdobycia zawodu, starały się przywrócić dziewczęta społeczeństwu. Program Pracy wychowawczej był mocno osadzony na wychowaniu religijnym. Codzienna modlitwa, praktyka sakramentów świętych były otwarciem się na nowe życie, które dawał Bóg swoim dzieciom.

Szczególnym miejscem dl Antoniny Mirskiej były Rodatycze, folwark leżący niedaleko Gródka Jagiellonskiego. Spędziła w nim ostatnie lata życia, pełniąc nadal funkcje przełożonej generalnej. Przyczyniła się do wybudowania tu murowanego kościoła, plebani i kaplicy cmentarnej, gdzie została pochowana. Zmarła 23 listopada 1905 r.

POPULARNE NA NOWINY24:

Zobacz także: Chcieli ukraść pieniądze z kościoła. Zakonnica zamknęła ich w świątyni