O co zatem chodzi z tym poparciem Kwiatkowskiego? Po co jest potrzebny Zdanowskiej? Na pewno nie chodzi o 180 mln zł dla Łodzi z ustawy metropolitalnej, bo póki co Kwiatkowski nie jest jeszcze senatorem i nie wiadomo, czy będzie. A przepchnięcie takiej ustawy w pojedynkę - byłby przecież senatorem niezależnym - też proste by nie było, choć mógłby liczyć na poparcie senatorów KO. Kwiatkowski wie, że wygrać mandat senatora bez poparcia partii politycznej to arcytrudne zadanie. W obecnym Senacie na stu senatorów jest przecież tylko czterech niezależnych, jednakże każdy z nich zdobył mandat z poparciem PiS lub PO. To dlatego na początku kampanii stwierdził, że „byłoby dla niego zaszczytem, gdyby został kandydatem całej opozycji demokratycznej”, sugerował też, że Niewiadomska-Cudak może zrezygnować. Wieści o rezygnacji kandydatki Lewicy rozchodziły się jednak jeszcze na etapie zbierania podpisów potrzebnych do rejestracji kandydatów, a Niewiadomska-Cudak dementowała je w mediach społecznościowych. Ani jednak żadna licząca się partia Kwiatkowskiego póki co nie poparła, ani też kandydatka Lewicy nie zrezygnowała. Dlatego kandydat niezależny zabiegał o poparcie Zdanowskiej.

Prezydent Łodzi, popierając Kwiatkowskiego, nie postąpiła też wbrew woli przewodniczącego własnej partii Grzegorza Schetyny bo i on publicznie naciskał na SLD, by swą kandydatkę przeniósł na listę sejmową, ułatwiając elekcję Kwiatkowskiemu.

W PO mówią, że poparcie Zdanowskiej miało wyglądać inaczej: byli umówieni nie na spot i billboardy ze wspólnym zdjęciem, a tylko na wpis popierający w mediach społecznościowych, zatem były prezes NIK „pojechał po bandzie”. Pytaliśmy o to Kwiatkowskiego, jednak odpowiedź nie nadeszła.

Z drugiej strony szermowanie przez Hannę Zdanowską nieoczywistymi poparciami w tej kampanii wygląda jak budowanie politycznych inwestycji na przyszłość, bo ta - w Platformie - pewna dla niej nie jest. Prezydent ma swoich faworytów na liście KO, innych nie popiera lub jak dotąd nie poparła. Ale nieprzypadkowo wśród popieranych przez nią kandydatek jest Agata Kobylińska, co budzi sympatię feministek, nie mówiąc o Tomaszu Treli, kandydacie konkurencyjnej listy Lewicy. W PO przyjęto to jako ośmieszenie własnej partii. Gdyby Zdanowska w Platformie się wyłożyła, co jest możliwe od czasu, gdy publicznie ustąpiła z krajowego sztabu wyborczego KO niezadowolona ze zmian na sejmowej liście, to na tym niewielkim póki co fundamenciku można już klecić jakieś samorządowe stowarzyszenie. A że niezadowolenie w PO z powodu rozdania na listach sejmowych nie dotyczyło tylko Łodzi, to stowarzyszenie wcale nie musiałoby być lokalne. W takim kontekście to i Kwiatkowski może się na coś przydać, niezależnie od tego, czy poparcie wymusił, czy nie.

Czy tak się stanie, jasne będzie po wyborach. Jest tylko jedno małe „ale”. W polityce, jak powiadają jej wytrawni znawcy, „kosy nigdy nie ma na zawsze”, co znaczy, że i między Kwiatkowskim a Zdanowską możliwe jest porozumienie w imię wspólnych interesów. Ale kampania senacka Kwiatkowskiego, obietnica ustawy metropolitalnej i dodatkowych 180 mln zł rocznie dla Łodzi, może przypominać już tę samorządową, która dopiero przed nami, w 2023 r. Trudno sobie wyobrazić, że ten polityk zrezygnował ze swoich dawnych ambicji zostania prezydentem Łodzi. Czy akurat w 2023 roku? Nie sposób tego stwierdzić teraz, bo to zależy od wielu czynników zależnych od wyborców czy wymiaru sprawiedliwości. Nie wiadomo, czy Krzysztof Kwiatkowski zostanie senatorem, choć z pewnością na taką okoliczność ma już plan B. Nie wiadomo też, czy korzystnym wyrokiem zakończy się dla niego proces o nadużywanie władzy, który toczy się przed Sądem Okręgowym w Warszawie. W razie korzystnego dla byłego prezesa NIK wyroku, nie jest pewne, czy nie zechce potykać się o prezydenturę Łodzi, na przykład przeciw Zdanowskiej...