Wojtek Miłoszewski – Bez reszty. Gangsterzy opanowali miasto, kto nie zapłaci – zginie

Jeśli przyjęło się, że w dobrym kryminale oprócz intrygi można znaleźć odzwierciedlenie współczesności „Bez reszty” można nazwać kryminałem retro albo przynajmniej skierowanym do dzisiejszych 40-50-latków. Takich, co to wgrywali pierwsze gry komputerowe z dyskietek na PC-ta (tu chodzi o „Sim City”), oglądali z wypiekami na twarzy pornograficznego „Catsa” i zastanawiali się, czy bardziej do twarzy będzie im w kreszowych dresach, czy w mokasynach z frędzelkami. Gdzieś tam są policjanci, jak zwykle bez pieniędzy, jeszcze nałogowo chlejący, ale ciągle z aspiracjami, by bronić prawa. No i gangsterzy – bezwzględni, z ostrą bronią, uczący się produkcji i handlu amfetaminą.

Wojtek Miłoszewski przywołuje te wszystkie sentymenty i robi to chyba w nieco sztubackim stylu. Pisze z humorem, ale też przywołując raczej suchary, niż wysilając się na oryginalność. Teksty o wyrastaniu włosów na wewnętrznej powierzchni dłoni od nadmiernej masturbacji są może i ponad czasowe, ale humorem paradoksalnie przypominają „Familiadę”. Lepiej przychodzi mu powołanie postaci drugoplanowych – od przywróconego do służby emerytowanego milicjanta, po równie dojrzałą milicjantkę i byłych esbeków. Podsuwając czytelnikom pomysł, że bez nich komisarz Kastor Grudziński nie rozwiązałby zagadki kryminalnej może się jawić jednak jako pewnego rodzaju wybielanie ówczesnej tajnej policji.

Mam wrażenie, że osoby pamiętające początek lat 90. XX wieku w Polsce będą się przy lekturze „Bez reszty” nieźle bawić, młodsi fani kryminałów mogą potraktować tę powieść jako historical fiction. I uwierzcie – w tej fikcji jest więcej prawdy, niż sobie wyobrażacie.

Czytaj też: Wojtek Miłoszewski – Inwazja

Czytaj też: Wojtek Miłoszewski – Kontra. Rosja vs USA, a Polska w środku