Wytrwały Fido

Fido to najsłynniejszy włoski pies, który zwrócił uwagę opinii publicznej w 1943 roku. Urodzony na ulicy w 1941 roku w miejscowości Borgo San Lorenzo, został znaleziony przez robotnika, Carlo Sorianiego, w przydrożnym rowie. Mężczyzna przygarnął psa i przywrócił go do zdrowia. Nazwał go Fido, co znaczy "wierny".

Gdy pies wrócił do sił, zaczął odprowadzać swojego pana do pracy. Codziennie szedł z nim na przystanek autobusowy i obserwował, jak człowiek wsiada do pojazdu. Wieczorem czekał na Sorianiego w tym samym miejscu.

W 1943 roku, podczas II wojny światowej, Borgo San Lorenzo zostało zbombardowane, w czego wyniku Carlo Soriani zginął. Choć człowiek nie pojawił się tego wieczora na przystanku autobusowym, pies czekał na swojego pana. Fido niezłomnie przychodził na to samo miejsce przez 14 kolejnych lat, aż do dnia swojej śmierci 9 czerwca 1958 roku. Zmarł nieopodal przystanku autobusowego.

Historia psa była nagłośniona w mediach; Fido doczekał się także pomnika. Został pochowany na tym samym cmentarzu, co Carlo Soriani, obok swojego pana.

Shep

Shep to pies pasterski, który należał kiedyś do nieznanego pasterza owiec mieszkającego w pobliżu Fort Benton, w stanie Montana w USA. W sierpniu 1936 roku jego właściciel zachorował. Udając się do szpitala na leczenie, zabrał ze sobą swojego psa.

Niestety mężczyzna zmarł. Jego krewni postanowili odesłać trumnę z ciałem na wschód, do rodzinnych stron. Pies widząc co się dzieje, podążył za trumną do stacji kolejowej i obserwował, jak jest umieszczana w pociągu, który następnie opuścił stację.

Od tamtej pory pies codziennie oczekiwał na stacji kolejowej, witając każdego podróżnego wysiadającego z pociągu z nadzieją, że zobaczy swojego pana. Pracownicy stacji, którzy zorientowali się, co się wydarzyło, nadali psu imię Shep i opiekowali się nim.

Pies oczekiwał na stacji przez kolejnych 6 lat, aż w końcu 12 stycznia 1942 roku zginął pod kołami nadjeżdżającego pociągu. Prawdopodobnie nie usłyszał nadjeżdżającej lokomotywy, maszynista zaś nie zdążył zahamować.

Na pogrzebie psa zjawili się prawie wszyscy mieszkańcy Fortu Benton. Został pochowany na samotnym urwisku, na wzgórzu z widokiem na miasto. Koleje wystawiły psu obelisk z wycięta podobizną psa.

Barry

Barry to najsłynniejszy bernardyn żyjący w latach 1800–1814, pierwowzór pocztówkowej postaci z beczułką u szyi. Pies zasłynął z niezwykłej akcji ratowniczej, gdy wyciągnął spod śniegu ponad 40 osób zasypanych lawiną, ratując im życie. Na co dzień pies służył w schronisku na Przełęczy Świętego Bernarda, znajdującej się na granicy Włoch i Szwajcarii.

Na swe stare lata, w 1812 roku, Barry trafił do Berna, gdzie był utrzymywany aż do swej naturalnej śmierci. Pośmiertnie jego spreparowane ciało trafiło do Muzeum Narodowego w Bernie.