7. Sepp Maier (ur. 1944, Metten, Niemcy)
Przez całą karierę występował dla jednego klubu. Z Bayernem Monachium trzykrotnie zdobył Puchar Europy oraz pięciokrotnie wygrał Bundesligę. W drużynie narodowej w latach 1966–1979 rozegrał 95 spotkań. Czterokrotnie znajdował się w kadrze na MŚ (1966, 1970, 1974, 1978). Karierę zakończył po wypadku samochodowym w lipcu 1979. Przez wiele lat (1988–2004) był trenerem bramkarzy w sztabie trenerskim reprezentacji Niemiec.
6. Peter Schmeichel (ur. 1963, Gladsaxe, Dania)
Znany jest z wieloletniej gry w angielskim klubie Manchester United, do którego trafił w 1991 roku. W ekipie Czerwonych Diabłów pięć razy zdobył mistrzostwo Anglii i trzy razy Puchar Anglii. Grał w finałowym spotkaniu Ligi Mistrzów z Bayernem Monachium, kiedy to angielski zespół w krótkim czasie zdobył dwa gole tuż przed końcowym gwizdkiem. Wraz z zespołem narodowym zdobył mistrzostwo Europy w 1992 (ekipa Danii awansowała do turnieju finałowego w awaryjnym trybie, po wykluczeniu Jugosławii).
5. Manuel Neuer (ur. 1986, Gelsenkirchen, Niemcy)
Piłkarską karierę rozpoczynał w Schalke 04. Tam przeszedł przez wszystkie szczeble drużyn juniorskich. Dzięki świetnej grze w Schalke został zauważony przez Bayern Monachium, w którym gra od 2011 roku. W półfinale Ligi Mistrzów 2011/2012 z Realem Madryt obronił 2 rzuty karne: Cristiano Ronaldo i Kaki. Neuer jest jednym z najbardziej utytułowanych piłkarzy ostatnich lat. Dwukrotnie był piłkarzem roku w Niemczech, a w latach 2013-2016 był ogłaszany najlepszym bramkarzem świata.
4. Gianluigi Buffon (ur. 1978, Carrara, Włochy)
Gianluigi Buffon zawodową karierę rozpoczynał w 1995 roku w zespole AC Parma. Rozegrał dla niego 168 spotkań, po czym w 2001 roku za 52 miliony dolarów odszedł do Juventusu. W barwach Starej Damy Buffon występował przez 17 lat, zarówno jako świadek największych sukcesów klubu, oraz jego największych upadków. Od lat jest uznawany za jednego z najlepszych bramkarzy świata, choć ma na karku już 41 lat. Pięć razy uczestniczył w finałach mistrzostw świata (w 1998 był rezerwowym), cztery razy w finałach mistrzostw Europy, a także brał udział w igrzyskach olimpijskich w Atlancie w 1996 roku. Trafił na listę Pelégo 100 czołowych piłkarzy na stulecie istnienia federacji FIFA.
