Tatry: Giewont pochłonął już w sumie ponad 70 ofiar. Największe tragedie w historii. Sierpień najgorszym miesiącem

Czwartkowe burze nad Tatrami zakończyły się jedną z największych tragedii w historii tych gór. Przez wiele lat, szczególnie w okresie wakacyjnym, Giewont był miejscem wielu niebezpiecznych, a czasem niestety tragicznych wydarzeń. Największy horror, związany z burzami, miał tam miejsce pod koniec lat 30. ubiegłego wieku.

W 1937 roku, 15 sierpnia, dokładnie w Święto Wniebowzięcia Matki Boskiej, zginęły na Giewoncie cztery osoby. Ciała dwóch ofiar były opisywane jako „doszczętnie zwęglone”. Inna ofiara została odrzucona przez piorun na odległość pięćdziesięciu metrów. Zginął wtedy m.in. kobziarz, który grał na szczycie dla turystów.

Dokładnie dwa lata później - co do dnia - na pobliskiej Świnicy zginęło sześć osób. Wtedy śmierć zadały nie tylko pioruny - ich huk wywołał bowiem potężną lawinę. Na Świnicy przebywało wtedy kilkadziesiąt osób, które wpadły w panikę.

Również 15 sierpnia, ale 1981 roku z wierzchołka Giewontu wystartował lotniarz. Jego maszyna runęła w dół, a on sam zawisł nad ogromną przepaścią. Doznał wielu poważnych złamań, ale przeżył.

Od 1909 roku, kiedy rozpoczęto zbieranie danych na ten temat, Giewont pochłonął ponad siedemdziesiąt ofiar. Zdecydowana większość z nich zginęła z powodu uderzeń piorunów.

28 stycznia 2003 roku w Tatrach zeszła lawina, która porwała dziewięć osób z grupy licealistów zmierząjących na Rysy. W nocy przed zejściem lawiny zmieniły się warunki atmosferyczne: wystąpiło ocieplenie i opad deszczu. Obowiązywał drugi stopień zagrożenia lawinowego w pięciostopniowej skali. Mimo to nauczyciel z drugim opiekunem i drugą częścią grupy (razem 13 osób: 10 uczniów, brat jednego z nich i dwóch opiekunów) poszli na szczyt. Ze schroniska wyruszyli o godzinie 6:30.

Lawina w stronę Czarnego Stawu zeszła ok. godziny 11:00 z Rysów, prawie spod samego szczytu. W momencie gdy zaatakowała grupę, ta była podzielona: z przodu szły trzy osoby, z tyłu dwie mniejsze grupki. Wielkość lawiny ocenia się na 13 hektarów, długość toru ruchu – na ponad 1200 m, masę spadającego śniegu – na 26 000 ton (tyle pozostało na powierzchni; według znawców znacznie więcej śniegu uległo wtłoczeniu do stawu), a czoło lawiny miało kilka metrów wysokości. Uderzenie było tak silne, że strzaskało pokrywę lodową na dużej części powierzchni stawu, nawet w odległości ponad 200 metrów od brzegu, mimo że miała ona grubość wahającą się od 70 do 100 centymetrów. Cztery osoby, w tym nauczyciel, znalazły się nad obrywem masy śnieżnej, dzięki czemu nie odniosły obrażeń.

W wyniku zejścia lawiny śmierć poniosło osiem osób. Ciało ostatniej z nich - 16-letniej Justyny - znaleziono dopiero 17 czerwca 2003 roku.

Czwartkowe wyładowania, w wyniku których zginęło pięć osób, nie były pierwszymi od dawna. Równo rok temu na Giewoncie doszło do kilku poważnych wypadków, które mogły skończyć się tragicznie.

W maju piorun trafił w dwójkę turystów, którzy zlekceważyli oznaki zbliżającej się burzy i nie schronili się w bezpiecznym miejscu. Doznali poważnych oparzeń, a jeden z nich niedowładu kończyn. Ze szczytu wrócili jednak o własnych siłach, a do szpitala trafili dopiero wtedy, gdy jeden z nich zasłabł i wymagał natychmiastowej pomocy.

Dwa miesiące później znów doszło do niebezpiecznego wydarzenia. Czterech turystów z Litwy zostało porażonych piorunem na Przełączce Herbacianej, przez którą prowadzi szlak na Giewont. Wylądowali w szpitalu - jeden z nich z ciężkimi obrażeniami.