Najsłynniejszy kawał, o którym szybko stało się głośno w całej Polsce, Gantkowski wywinął władzom Poznania w 1924 roku, kiedy to zadzwonił do kilku redakcji, podając się za pracownika wydziału prasowego polskiego MSZ.

Pomysłodawca kawału poinformował miejskie władze, że beludżystańscy goście przejeżdżają przez Polskę incognito, ale chcą na chwilę zatrzymać się w Poznaniu i zwiedzić zamek oraz ratusz.

Romuald Gantkowski urodził się w 1903 r. w Poznaniu. W 1923 r. w stolicy Wielkopolski ukończył Państwową Szkołę Dramatyczną (był uczniem Romana Żelazowskiego, znanego aktora i reżysera teatrów w Krakowie, Warszawie, Lwowie i Łodzi). Grał w Teatrze Polskim. Później został asystentem Maxa Reinhardta w Berlinie. Pod koniec lat 20. w Chicago próbował stworzyć stały polski teatr. Z własnym zespołem zorganizował też objazd artystyczny po Ameryce Północnej.

Od 1930 r. Gantkowski specjalizował się w dubbingu filmowym. Pracował w znanej wytwórni Paramount Pictures w Nowym Jorku i Paryżu. „Mam wrażenie, że byłem pierwszym Polakiem, przemawiającym do mikrofonu w amerykańskiej wytwórni. Po dokonanej próbie, usłyszałem bezpośrednio swój głos - niesamowite wrażenie. Nazajutrz już pracowałem w dziale dubblowym jako aktor polski i niemiecki” - tak sam wspominał pierwsze chwile w Paramouncie. Szybko spodobał się szefom i został zatrudniony jako kierownik artystyczny i reżyser działu dubbingu.