Kwadratura kuli

Sensacyjne odkrycie notatek ewangelistów w grotach Kumran, starożytnej osady na Pustyni Judzkiej, rzuca nowe światło na chrześcijaństwo. Uczniowie Jezusa twierdzą, że od najmłodszych lat zabiegał On u władz i namiestników Rzymu o zapisanie swoich nauk w państwowych kodeksach. W efekcie Jego nacisków, wspieranych przez wpływowych uczniów, w tym znanych mędrców z dziedziny legislacji, w całej Palestynie, Syrii i Antiochii wprowadzono m.in. przepis nakazujący „ucinanie ręki i nogi, która jest powodem do grzechu” oraz „wyłupywanie grzesznych oczu”. Inny paragraf nakazywał „uwiązać kamień młyński u szyi i wrzucać w morze tego, który przywiódł do grzechu wierzących”.

Nie wiem, czy w ramach prezentacji ofert nie do odrzucenia któryś z prezesów partii władających Polską znalazł w łóżku głowę konia wartego 600 000 dolarów; to mało prawdopodobne, ale nie dlatego, że nasi donowie (zwłaszcza dwaj) nie byliby gotowi użyć argumentu a la Corleone, ale z tej przyczyny, że za sprawą koalicyjnej polityki w stadninach (dziś narodowych, kiedyś międzynarodowych) trudno w Polsce o takiego ogiera; można co najwyżej wysłać opornemu głowę norki.

Uczeń Sierzputowski. Kiedyś kojarzył go każdy polski inteligent. Kojarzył, bo znał książki takie, jak „Piękni dwudziestoletni” Hłaski. A znał, bo czytał. Dzisiaj niekoniecznie czyta, jest nawet coraz częściej dumny z tego, że nie czyta. Zwłaszcza, że czytając natknąłby się na takie bezeceństwa, jak ów Hłasko. I mógłby przestać być wzorcowym patriotą, niezłomnie unikającym złej wiedzy. Czyli – powiedzmy sobie szczerze – każdej wiedzy. Z wyjątkiem tej najcenniejszej: jak nie podpaść biskupowi i panu kota.

W ferworze poszukiwań atrakcji, które na nieskalanej piastowskiej ziemi zastąpiłyby te wszystkie nieobjęte bonem turystycznym Kolosea i Kanary, natrafiłem na Sosnę Kroczącą we wsi Wełecz, rzut szyszką od Buska Zdroju. Ludzie wierzący w cuda i spiski, ale nie w szczepionki, widzą w tym drzewie kaprys Boga lub dziw natury, dla mnie jest ono ciekawym symbolem głębokich cywilizacyjnych przemian, które się w Polsce dokonują – i zapewne niebawem dokonają.

W niedzielę wieczorem nastąpi koniec świata. Dla połowy Polaków. Której? Daliśmy się macherom partyjnym podzielić na dwa wykluczające się obozy. I to jest katastrofa. Bo bez miejskiej inteligencji – jej wiedzy, twórczej inwencji, ciekawości świata, empatii wobec innych, umiłowania wolności i demokratycznych zasad, a także pielęgnowania tego, co wedle wielu definiuje polskość, czyli wysokiej kultury - Polska upadnie. Bo bez klasy ludowej – jej ciężkiej i często niewdzięcznej pracy, wytrwałości, przywiązania do ziemi, tradycji i symboli, a także pielęgnowania tego, co wedle wielu definiuje polskość, czyli ludowej pamięci - Polska upadnie. Jesteśmy sobie wzajemnie niezbędni.

Daj komunistom Saharę, to w rok zabraknie piasku. Daj pisowcom stadninę, to w pół roku araby za milion dolarów zmienią się w chore krowy – pisze do mnie wierny Czytelnik (pozdrawiam!). Ciekawa jest ta zbitka haseł z dwóch odmiennych epok: głębokiego PRL-u – i głębokiego PiS-u. A może te epoki nie są takie odmienne? Znów mamy czerwiec. Czy może Czerwiec?

Czy Polska wyjdzie z koronakryzysu szybciej niż inne kraje? Ekonomiści wskazują, że skarb naszego państwa jest pusty, więc o przyszłości Polek i Polaków zdecyduje w znacznej mierze to, jak dużego wsparcia udzieli nam Unia.

Czego Małopolanie szukali w internecie w środowy poranek? Najczęściej guglowaną frazą był „jasnowidz jackowski”, po wirtualnych piętach deptały mu „wyniki losowania lotto”, a ostatnie miejsce na pudle zajęła „bezzwrotna pożyczka 5000 zł wniosek”. Na dalszych pozycjach znalazły się: „pożar w biebrzańskim parku” i „ceny ropy naftowej”, symptomatycznie wyprzedzone przez „chmurę z czarnobyla”. I to był – piszę bez ironii - jeden z najświatlejszych dni w polskim internecie od zarania chyba! Filozofowie zaczynają się cieszyć, że suweren skupia czasem niedobitki szarych komórek na tym, co ważne, a nie na samych tylko majtkach jakiejś celebrytki.

Karolina zapadła się w traumie na siódmym piętrze wieżowca pośrodku ludnego, a jakby opustoszałego blokowiska. Płacze czwarty dzień. W Wielką Sobotę zmarła jej ukochana siostra. 67-latka od paru dni kaszlała i miała prawie 40 stopni gorączki. Podobno miała grypę, podobno z trudem łapała oddech, podobno w nocy stan nagle się pogorszył, podobno... Karolina nie wie. Nie mogła siostry zobaczyć i pożegnać. Ani w domu, ani w zakładzie pogrzebowym, ani w kaplicy, ani na cmentarzu. Pięcioosobowy rządowy limit przy grobowym dole wyczerpali: mąż zmarłej, jej trzy córki oraz syn. Karolina uklękła 150 metrów od nich, za ogrodzeniem nekropolii. Po trzech minutach, nie wiadomo skąd, zjawił się młody policjant: - Proszę się nie gromadzić – rzekł, choć była sama jak palec. Postukał dłonią w mandatownik.

Kazimiera, 77-letnia mieszkanka Nowej Huty, sponsorka Radia Maryja, od lat wierzyła w to, co mówi Jarosław Kaczyński. Ale w ostatnią środę jej wiara przeszła dramatyczne załamanie. Hutą wstrząsnęła wieść, że miejscowy listonosz ma koronawirusa i kwarantannie poddano 71 pocztowców, mających z nim styczność. Lokalsi zaczęli gorączkowo pytać, co z mieszkańcami, których odwiedził ów listonosz oraz inni listonosze, potencjalnie zarażeni. Nieoczekiwanej odpowiedzi udzielił im Ryszard Terlecki: wybory 10 maja odbędą się „normalnie”, bez lokali wyborczych i urn, a kluczową rolę odegrają w nich – listonosze!

A więc jesteśmy na wojnie. Tylko nie jestem pewien, czy wszyscy na tej samej. Wyobraźmy sobie, że na 10 października 1939 r. są zaplanowane wybory prezydenckie. Naczelny wódz Edward Śmigły-Rydz oświadcza 3 września tegoż roku w Polskim Radiu, że nic się takiego nie dzieje, by nie można było ich przeprowadzić. Owszem, lecą jakieś bomby, jest trochę więcej pogrzebów, ale Konstytucja nie pozwala nam zmienić kampanii wyborczej w kampanię wrześniową. Kon-sty-tu-cja! Zatem, do urn!

Zanim dobrną Państwo do połowy tego felietonu, umrze jeden Polak. Pod koniec ostatniego akapitu umrze kolejny. Do zmroku ofiar zrobi się ponad tysiąc. Zabójcą nie będzie koronawirus. Ten pojawił się wprawdzie w jednym z małopolskich szpitali, ale… Wyznaczyli mu wizytę na koniec października 2027 roku i sobie poszedł.

Polak, Rusek i Niemiec idą przez las i… Tak zaczyna się wiele dowcipów; Andrzej Duda lubi dorzucić w pakiecie Murzyna, oczywiście – ludożercę, żeby ubaw był po pachy, albo nawet pachwiny. Gdy zaczynam o tym myśleć na wysokości 10 tysięcy metrów, dociera do mnie, że większość „międzynarodowych” kawałów można dziś śmiało zacząć od „Polak i Polak idą przez las…” I już jest śmiesznie. Albo strasznie.

Ci wszyscy ludzie ze świata nie mogą sobie pomyśleć, że Polki i Polacy to bydło robiące syf, dlatego proszę posprzątać ogród – nakazał mi strażnik miejski tydzień przed uroczystościami w Auschwitz. Mimo przeszywającego bólu kręgosłupa, pobiegłem walczyć o wizerunek Ojczyzny. W dwie godziny wypełniłem śmieciami trzy dwustulitrowe worki. Roboczo podzieliłem je na: napoje (dwa wory) i zakąski (jeden). Nie wiedziałem, gdzie wrzucić koszulkę z napisem „Dumni z Polski” i pudełko po prezerwatywach. Ale też uprzątnąłem, żeby śmigającym obok głowom państw nie psuły widoku i wyobrażeń o Polakach.

Facet przebrany za dziennikarza, z kamerą w roli wyrzutni pocisków Tor wycelowaną w twarz Tomasza Grodzkiego, krzyczy: „Niech pan powie, jak było, bo jak my wymyślimy prawdę, to się pan nie pozbiera”. Klasyk mawiał w latach słusznie minionych, że fakty to tylko mocno niepewna wersja historii. My żyjemy w świecie, w którym fakty przestały być nawet taką wersją, natomiast coraz częściej bywają przeszkodą.

Zapewne wielu was zginie, ale jest to poświęcenie, na które jestem gotów - kiedyś już cytowałem tutaj bon mot Lorda Farquaada ze „Shreka”, dziś jednak muszę przytoczyć go powtórnie, bo pasuje jak ulał, niestety. To zdanie ma w głowie (bo nie zawsze na ustach) każdy wódz wysyłający bliźnich na rzeź w imię… Hm, czasem tylko on wie, czego. Co gorsza, przypuszczenie zawsze się sprawdza: wielu ginie, na co on jest gotów. Na co jest gotów Donald Trump? I czy my, Polacy, jesteśmy gotowi poświęcić się dla tej tajemniczej sprawy? Czyli – mówiąc wprost – ginąć za Bagdad, Al Asad i Mosul?

Wszyscy chcą naszego dobra. Nie dajcie go sobie zabrać – radził Stanisław Jerzy Lec. Jak zawsze celnie. I proroczo, niestety. W Roku Pańskim 2020 jego przestroga wydaje mi się wyjątkowo aktualna. My wszyscy – i jako jednostki, i jako tzw. społeczeństwo, wcale nie stajemy się po szkodach mędrsi. Nasze wnioski na przyszłość warte są tyle, co kolejne postanowienia noworoczne niejakiego Zdziśka: 2017 – będę lepszy dla swej żony Wandzi, 2018 – nie rozwiodę się ze swą żoną Wandzią, 2019 – odzyskam swoją żonę Wandzię, 2020 – będę lepszy dla swej żony Mariolki…

U progu Sylwestra znajomy maniak technologii pokazał mi szampansa. To robot potrafiący – bez strat w ludziach, żyrandolach i obrusach - otworzyć spumante, igristoje i Dom Perignona. Hmmm… Polał nam, patrzymy w telewizor, a tam tzw. posłowie przegłosowują o piątej nad ranem Ważną Ustawę. Jak androidy! Sterowane przez 70-latka cierpiącego na kolano i nie cierpiącego myślących inaczej. A ściślej: nie cierpiącego myślących w ogóle.

Zrobiło się ostatnio gargantuiczne zamieszanie wokół młodego Michała Matczaka, rapującego pod artystycznym pseudonimem Mata. Jego „Patointeligencję” obejrzało/wysłuchało na YouTubie w 48 godzin dwa miliony ludzi, zaś kolejnego dnia – następne dwa, w dużej mierze za sprawą darmowej reklamy w tzw. „Wiadomościach” TVP (piszę „tzw.”, bo to ma tyle wspólnego z wiadomościami, co Zenek Martyniuk z Chopinem). Mata, jak to raper, bluzga, ale przede wszystkim wyrzuca z siebie z precyzją karabinu maszynowego serię pocisków przeszywających… No właśnie – kogo?

Ulubiony wic mojego wujka, emerytowanego górnika, przypomina jako żywo rozbrajająco nieśmieszne suchary Karola Strasburgera z „Familiady”. Przytoczę go jednak, bo pasuje do podniosłych antyunijnych mów premiera Morawieckiego i prezydenta Dudy wygłoszonych w okolicach Barbórki.

Zakochałem się na zabój w pięknej kobiecie - wyznał w połowie homilii mój ulubiony ksiądz. Uśmiechnąłem się. To jeden z jego sposobów na pobudzenie uwagi wiernych przysypiających podczas kazania. Tym razem Krzysztof wykorzystał go przy okazji gościnnego występu w sąsiedniej parafii. Zebrani faktycznie się ożywili. Ksiądz wyjaśnił skonfundowanym, że chodzi o jego matkę.

Jachira jest nikim, a Banaś jest NIK-iem. Taka myśl zaświtała mi z tyłu głowy, gdy politycy i publicyści zjednoczonej prawicy postanowili zrobić z banalnej blogerki i performerki (zgrywuski?), kandydującej do Sejmu z odległego miejsca, ikonę całej opozycji. Jachira – choć, zdaniem prawicowców, wywodzi się z samego piekła - spadła PiS-owi jak z nieba.