Szymon Wojtyniak – Bezpańskie psy. Wojna wywiadów aż do klęski 1939

O ile kryminały częściej czytają kobiety, w ogóle podobno czytają więcej, o tyle „Bezpańskie psy” przy dobrej reklamie mogłyby podbić serca panów. Bo roi się w nich od nazw uzbrojenia, amunicji i nie są to nazwy przypadkowe. Od razu wyczuwa się, że Szymon Wojtyniak interesuje się historią polskiego oręża dwudziestolecia międzywojennego, a jest niezgorszym pisarzem i patriotą.

Śmiało kreśli sylwetki postaci, nie waha się różnicować ich języka. Dbając o sensacyjność narracji z miejsca wprowadza widowiskowy opis samochodowego pościgu po ulicach Warszawy, dla przeciwwagi portretuje działanie pięknej polskiej agentki, która nie szczędzi ciała esesmanom, później ich usypia i fotografuje ważne papiery. S=Zatem tradycja Jamesa Bonda, a wcześniej Maty Hari ma swoje odbicie i u Wojtyniaka.

Do tego mamy opis skomplikowanej gry wywiadów. Szanowany oficer Abwehry, szalony esesman, piękna polska agentka działająca na terenie III Rzeszy, błyskotliwi oficerowie polskiego wywiadu i wzięty żydowski włamywacz próbują zapobiec katastrofie, ale wojna przychodzi nieubłaganie, a Wojtyniak niedwuznacznie sugeruje, że ani polski rząd ani wojskowi nie byli w stanie jej zapobiec nawet mając za sprzymierzeńców książkowych agentów. A co najważniejsze – ta książka nie jest lukrowaną laurką. Tu naprawdę giną ludzie, esesmani katują polskich szpiegów, strzelają do ludności cywilnej, a i polski żołnierz nie zawsze zdzierży takie jatki. Jak to na wojnie.

Szymon Wojtyniak udanie zadebiutował. „Bezpańskie psy” wpisują się w nurt wojennych powieści sensacyjnych z lekką nutą retro i wyraźną fascynacją militariami. Warto zabrać na wakacje.