Slayer w Atlas Arenie w Łodzi: Huczne pożegnanie z fanami [RELACJA]

Slayer przyjechał do Łodzi w ramach „Final World Tour”, zapowiadając, że to ostatnia trasa koncertowa w karierze zespołu. Amerykańska legenda thrash metalu dzierży dumnie miano grającej najbardziej brutalną i bezkompromisową muzykę na świecie, członkowie grupy nie mieli zatem wyjścia - pożegnanie musiało się odbyć z hukiem, a po przejeździe czołgu artystycznej wściekłości powinny zostać tylko zgliszcza. I tak się stało. Nie mam wątpliwości, że fani muzycznej bezwzględności, którzy wypełnili Atlas Arenę po brzegi i przybyli także spoza granic naszego kraju, zapiszą finałowe spotkanie z jednym z najważniejszych zespołów w historii muzyki wśród wieczorów niezapomnianych.

Slayer rozpoczął koncert w takim tempie, iż można było mieć obawy, że cały program wieczoru odegra w pół godziny. „Rozstrzeliwali” jednak publiczność przez pełne 90 minut, prezentując znakomicie dobrany, przekrojowy, soczysty repertuar, złożony z dziewiętnastu utworów, w tym i tych najbardziej znanych.

Na początek grzmotnęli „Repentless”, by zaraz wyrwać do szaleństwa na płycie areny ostatnich stojących niedobitków „Blood Red”, postawić ich do pionu, jak „Disciple” i zaoferować „Mandatory Suicide”. Bez zadyszki i zniechęcenia, bez rutyny, a wręcz przeciwnie - z porywającą świeżością i autentyzmem „rzucali” w widownię kolejnymi utworami, w tym takimi kamieniami milowymi, jak „War Ensemble”, „Postmortem”, „Payback”, „Seasons In The Abyss”, „Dead Skin Mask”, „Hell Awaits”. Bez fałszywej skromności i krygowania się przeszli następnie do bisów, jako które zagrzmiały takie potęgi, jak „South of Heaven”, „Raining Blood”, „Chemical Warfare” oraz zagrany jako hołd dla zmarłego w 2013 roku gitarzysty, kompozytora i autora tekstów Jeffa Hannemana „Angel of Death”, oczywiście z wyeksponowanym nazwiskiem pamiętnego artysty wpisanym w logo popularnego piwa (a także napisami „Angel of Death. 1964-2013” i „Still Reigning”).

Oprawa koncertu to oddzielna, warta podkreślenia kwestia. Tym razem, jak na koncert Slayera, była wyjątkowo spektakularna, ale fascynująco uzupełniająca muzyczny obrzęd. Od zmieniającego się tła, wielkich orłów, pentagramów, odwróconych krzyży, loga zespołu po wystrzeliwane w różne strony ognie - atmosfera bitwy z całym światem i zstąpienia do piekła.

Slayer udowodnił, iż jest w wielkiej formie i jeżeli naprawdę ostatecznie schodzi z koncertowej sceny, to czyni to w momencie, kiedy niepomiernie rządzi na scenie najcięższego grania. Tom Araya ma dobry, wokalny czas, poza tym pilnuje precyzji wykonania, co nie zawsze było jego mocną stroną. W Łodzi z serca dziękował publiczności, udało mu się powiedzieć wylewnie: „Dziękuija”, a na koniec zapewnił: „Będę za wami tęsknić”. Kerry King piłuje swoją gitarę z mocą drwala z kanadyjskiej puszczy, Paul Bostaph ani na chwilę nie odpuszcza i napędza na bębnach równający wszystko z ziemią muzyczny walec. Gary Holt, lider grupy Exodus, pokazuje, że jest po prostu świetnym gitarzystą. I niepospolitą moc ma wciąż przekaz zespołu - ludzi rozsierdzonych na naszą wszechmocną i nieposkromioną umiejętność samounicestwiania, nie pogodzonych z tym, że mając duże możliwości, zbudowaliśmy sobie nienajlepszy ze światów.

Podczas dobrze nagłośnionego koncertu wystąpili również walący w nuty toporem Obituary, Anthrax, zaliczany obok Slayera, Metalliki i Megadeth do wielkiej czwórki thrash metalu oraz Lamb Of God ze wspaniale wrzeszczącym wokalistą Randym Blythem.

Po ponad 37 latach na scenie, mając na koncie dwanaście albumów studyjnych i wiele koncertowych, przeszło trzy tysiące zagranych koncertów we wszystkich zakątkach świata, uzyskując pięć nominacji i dwie nagrody Grammy, mając własną wystawę w Instytucie Smithsona, uświetniając okładki setek magazynów i przeżywszy chorobę oraz śmierć jednego z założycieli zespołu - Slayer, jeden z najlepszych zespołów grających thrash/metal/punk, postanowił pożegnać się z fanami. Nie ma innych słów dla tego, czego i jak dokonali, poza: respect i szacun!