Przepraszam, w karetkach ratuje się życie

Analogiczne zjawisko, w coraz bardziej dramatycznych odsłonach, daje o sobie znać w stacjach pogotowia ratunkowego. Druzgocąca większość interwencji zespołów karetek dotyczy dziś pacjentów, którzy powinni szukać pomocy w przychodni, co w konsekwencji oznacza, że nie docierają na czas do ludzi w stanie zagrożenia życia i zdrowia.

Konieczne jest jak najszybsze podjęcie działań kompleksowych, które ograniczyłyby rozmiary tego zjawiska. Najpilniejsza jest ogólnopolska kampania informacyjno-edukacyjna, zorganizowana przez resort zdrowia lub NFZ.

Warto rozważyć też sugestię dr Małgorzaty Popławskiej, dyrektorki Krakowskiego Pogotowia Ratunkowego. Proponuje ona wprowadzenie następującego rozwiązania: jeśli dyspozytor przeprowadza wywiad medyczny z wzywającym pomocy i ocenia, że nie ma zagrożenia zdrowia i życia, nie ma konieczności wysyłania zespołu ratownictwa medycznego. Ma on możliwość przekazania zlecenia albo samego połączenia do np. przychodni podstawowej opieki zdrowotnej lub nocnej i świątecznej opieki. Taki mechanizm z pewnością ograniczyłby liczbę bezzasadnych wyjazdów karetek.

Nie można już dłużej tolerować bezdusznego cwaniactwa. Ludzi, którzy świadomie, ze złej woli, wprowadzają w błąd dyspozytora, wzywając karetkę np. do bólu głowy. Taki człowiek, do którego dociera na sygnale ambulans, a jedyna rola ratowników ogranicza się do podania paracetamolu, powinien za taką usługę słono zapłacić.

Także za dojazd, bo taksówka nigdzie przecież nie jeździ za darmo.