Środki piorące:
Początkowo wykorzystywano czyszczące właściwości roślin, jak np. mydlica lekarska czy połonicznik gładki, później używany do prania był ług, czyli popiół z drzew liściastych, który w gorącej wodzie rozpuszczał bród. W latach 30. XX wieku na polskiej wsi popularne stało się szare mydło, początkowo jako środek piorący, później stosowane także do celów higieny osobistej.

Pranie przy rzece:
Na polskiej wsi znane były liczne sposoby prania i czyszczenia odzieży, które zmieniały sięna przestrzeni wieków. Zajmowały się tym dawniej tylko kobiety. Początkowo prano nad rzeką czy stawem ręcznie lub przy użyciu „kijanek” - drewnianych narzędzi w kształcie łopatki, którymi uderzano o namoczoną tkaninę, usuwając w ten sposób brud. Można było też uderzać gałązkami z drzewa.

Proszki „IXI", mydła „Zefir" i pralki „Frania". Czym praliśmy w dawnych czasach?

Magle korbowe:
Magiel służył do prasowania bielizny, pościeli i ręczników. Proces „maglowania” wygładzał zagniecenia i uelastyczniał, zmiękczał powierzchnię płótna. Poruszany był ręcznie za pomocą korby, która przez przekładnie zębatą obracała drewniane wałki. Model „Piast” został wyprodukowany przed wojną w legnickiej fabryce, należącej do niemieckiego fabrykanta.