Poznań: Nie żyje Ewa Najwer, ceniona poznańska poetka, prozaik i pedagog

Urodziła się 6 stycznia 1933 roku w Stanisławowie. Wywodziła się z rodziny nauczycielsko-urzędniczej. Na jej losy wpłynęły przeżycia wojenne - zamordowanie ojca przez NKWD w Kalininie i 6 lat pobytu w Kazachstanie, repatriacja i poszukiwanie miejsca do życia, którym okazała się Wielkopolska. Do gimnazjum Ewa Najwer chodziła w Bojanowie i w Rawiczu. Maturę zdała w VIII Liceum Ogólnokształcącym w Poznaniu.

W 1955 roku ukończyła filologię polską na UAM. Przez 24 lata pracowała jako polonistka w VI Liceum Ogólnokształcącym im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu. Zadebiutowała w 1962 roku tomem poezji „Światłoryty”. W swym dorobku miała kilkanaście tomików poetyckich i kilka zbiorów prozy, a także tomy wspomnieniowe „Komitet 80/81” oraz „Krajobraz po szoku. Wspomnienia niekontrolwane”. W 1971 roku pisarka obroniła pracę doktorską na UAM na temat: Zofia Nałkowska. Z zagadnień świadomości teoretycznej. Powieść psychologiczna”. Promotorem był profesor Jerzy Ziomek. W latach 1966-69 Ewa Najwer była wykładowcą Wydziału Filologii Polskiej i Klasycznej UAM. Była też członkiem jury literackiej nagrody.

W latach 1980/81 Ewa Najwer była członkiem założycielem Niezależnego Komitetu Kultury i Komitetu Porozumiewawczego Środowisk Twórczych w Poznaniu. Działała społecznie na rzecz reformy spółdzielczości mieszkaniowej. Była społecznym ekspertem komisji sejmowych do spraw reformy spółdzielczości mieszkaniowej.

Za swą twórczość Ewa Najwer została uhonorowana nagrodą Peleryny za debiut. Otrzymała też nagrodę Polcul Foundation w Sydney.

Była osobą z poczuciem humoru, ceniła dobroć, prawdę, wierność i przyjaźń. W ciemnym tunelu zawsze widziała światełko, co uważała za największe swoje osiągnięcie. Jej pasjami były ornitomancja, działka i przeszłość. Lubiła góry.