Oskar Dawicki w Państwowej Galerii Sztuki

Z pewnością demaskują ogromną dawkę absurdu i niedorzeczności wielu zachowań i wyborów człowieka. A robią to zarówno zabawnie, z lekkim przymrużeniem oka, jak i całkowicie na poważnie.

Świadczy o tym chociażby szpaler kilkudziesięciu katalogów, folderów i notatek prasowych, w których noty biograficzne artysty podają różne miejsca jego urodzenia, począwszy od Czarnej Wody, poprzez Toruń, Gdańsk, skończywszy na Krakowie i Warszawie. Roztargnienie, być może niedbałość edytorów, kryjące się za żarówiastymi kreskami, podkreślającymi pomyłkę w każdym egzemplarzu - bawi. Jednocześnie niedorzeczność nagminnie popełnianego błędu w zupełnie podstawowej, fundamentalnej dla tożsamości człowieka informacji wprawia w zadumę, nawet lekko niepokoi. Podobnie jak seria pocztówek nadsyłanych do Oskara przez dwojga znajomych z różnych części świata, z których każda obsesyjnie powtarza tę samą frazę: "Wszędzie jest tak samo!". Z im bardziej egzotycznych rejonów przychodzą, tym bardziej smutna i beznadziejna wydaje się przekazywana na nich wiadomość. Zabawne? Tak, ale po przeczytaniu dwudziestej wyobrażam sobie osobę tak mocno zżytą ze swoją wizją świata, że z łatwością przychodzi jej bagatelizować jego różnorodność.

W centrum sali wystawowej, tuż nad podłogą zawisły trzy koła ratunkowe - urokliwe, pięknie oświetlone, unoszące się w powietrzu, ale odlane z betonu, w rzeczywistości ściągające w dół; w pobliżu wyjścia postawiono loterię, której każdy głos gwarantuje przegraną - ironiczne, ale łapanie się złych rozwiązań w sytuacjach, gdy nagle brakuje gruntu pod nogami, nie jest nam znów takie obce. Wszystko z życia wzięte.

Całe szczęście Oskar Dawicki konfrontuje widza ze swoimi sarkastycznymi komentarzami w jakby przejrzystej, opustoszałej przestrzeni - tym samym pozostawia mu dużo wolnego miejsca na sformułowanie jego własnych komentarzy.