Postal

Zacznijmy od filmu Postal, który bardzo często przewija się we wszelkich rankingach najgorszych ekranizacji gier. Nie jest to niezasłużone, bowiem film, którego twórcą jest Uwe Boll (słynący z najgorszych filmowych adaptacji gier) jest po prostu idiotyczny. Zacznijmy od tego, że gra o tym tytule również wzbudzała, od swego wydania w 1997 roku, liczne kontrowersje. Jest to bowiem strzelanka, której bohaterem jest psychopatyczny morderca, a kierujący nim gracz ma pomóc mu w mordowaniu niewinnych ludzi. Produkcja ta jest niezwykle brutalna i przepełniona sadyzmem. Uwe Boll postanowił jednak zrobić z niej… komedię.

W ten sposób otrzymaliśmy w 2007 roku tak kuriozalne, że aż trudno oddać to słowami. Jednocześnie wiele osób twierdzi, iż właśnie w tym tkwi siła tej produkcji, której nawet główny bohater to „Koleś”. Poziom absurdu jest tu bowiem wręcz niebotycznie wysoki, przez co film ostatecznie stał się swoistą legendą i przez wielu określany jest właśnie, jako „tak głupi, że aż fajny”.

Double Dragon

Double Dragon to seria japońskich gier komputerowych, należących do tzw. bijatyk. Opowiada ona o przygodach dwóch braci - Billy'ego i Jimmy'ego Lee, którzy są mistrzami sztuk walki. Podobnie jest też w przypadku ekranizacji gry, która zadebiutowała w 1994 roku. Film pod tym samym tytułem, co gra (w Polsce przetłumaczonym, jako Znak Smoka) nie jest może najwyższych lotów i wiele osób twierdzi, iż jest jedną z najgorszych ekranizacji gier. Jednocześnie mówimy o adaptacji starego, pixelowego side srollera, a sam film nie jest tragiczny.

Właściwie, to całkiem przyjemnie się go ogląda, jako lekką i „niezobowiązującą” produkcję, skoncentrowaną na walecznych bohaterach o dobrym sercu. Warto też zaznaczyć, że film Double Dragon w momencie premiery doskonale wpisywał się w klimat i trend zapoczątkowany przez Karate Kid z 1989 roku. Co więcej, występuje w nim kilku znanych aktorów, jak choćby kojarzony z kina akcji Mark Dacascos, słynny T-1000 z Terminatora 2 – Robert Patrick czy Alyssa Milano. Ostatecznie, Double Dragon w wersji filmowej można obejrzeć z sentymentu do kina lat 90.

Doom

Doom to absolutnie kultowa marka gier, a wieści o jej ekranizacji rozbudziły nadzieje fanów zarówno gamingu, jak i intensywnego kina akcji. Tym bardziej że produkcja przygotowana była ze sporym rozmachem, postawiono duży nacisk na jej promocję oraz zatrudniono rozpoznawalnych aktorów. W obsadzie znaleźli się m.in. Karl Urban, Dwayne „The Rock” Johnson czy Rosamund Pike. Za reżyserię z kolei odpowiadał Polak – Andrzej Bartkowiak, mający wtedy na swoim koncie m.in. Romeo musi umrzeć, czy też Od kołyski aż po grób. Nic więc dziwnego, że spodziewano się dobrego kina akcji.

Niestety, nie udało się. Ot, otrzymaliśmy przeciętny, niezbyt ciekawy fabularnie i wręcz sztampowy film akcji. Problemem jest również dynamika produkcji, z której słynie gra, jak również znacznie zmniejszona w stosunku do oryginału doza brutalności. Ostatecznie więc film okazał się rozczarowaniem. Dlaczego się więc znalazł w tym zestawieniu? Ponieważ filmowy Doom wizualnie wyglądał całkiem nieźle, przynajmniej w kontekście walczących z bohaterami potworów. Głównym powodem jest jednak jedna, konkretna scena, w wyniku której prawdopodobnie nawet niezadowolony z filmu fan gier się uśmiechnął.

Chodzi oczywiście o moment, w którym nagle zmienia się perspektywa i zamiast jako obserwator, w trakcie walki zaczynamy obserwować akcję oczami bohatera. O ile w przypadku gier perspektywa pierwszej osoby jest klasyczna i została zastosowana także w grze Doom, to zamieszczenie jej w filmie choć na chwilę było przyjemną niespodzianką.