Nie żyje prof. Andrzej Zieniewicz. Był znanym historykiem literatury

We wpisie przypomniano, że prof. Andrzej Zieniewicz był założycielem polonistyki na uniwersytetach w Ankarze i Stambule, "świetnym Znawcą literatury pogranicza fikcji i autobiografii, uwielbianym przez studentów Wykładowcą, Pogodnym i Życzliwym Przyjacielem".

Na stronie Centrum Polonicum UW napisano, że jego zainteresowania badawcze skupiały się wokół: "historii i historiozofii w literaturze XX wieku, problemów literatury jako świadectwa, studiów nad formami z pogranicza fikcji i autobiografii", a także "zagadnień kontaktów międzykulturowych oraz problemów glottodydaktyki w kulturze popularnej i w nauczaniu literatury".

Wykładał na całym świecie

Andrzej Zieniewicz urodził się 30 listopada 1949 r. w Warszawie. Był synem Bogdana Zieniewicza i Marianny z domu Pilich, urzędników państwowych. W latach 1963-67 uczęszczał do II Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie, a następnie studiował polonistykę na UW. Na Wydziale Polonistyki UW obronił doktorat (w 1981 r.), a następnie habilitację (w 2001 r.). W 2012 r. otrzymał tytuł profesora.

W latach 1986-94 prowadził wykłady w Turcji na Uniwersytecie w Ankarze i na Uniwersytecie w Stambule. Na obu uczelniach założył Katedry Filologii Polskiej. Ponadto wykładał na uniwersytetach m.in. w Paryżu, Pradze, Ołomuńcu i Lwowie.

W latach 1996-2016 Zieniewicz pełnił funkcję członka Rady Wydziału Polonistyki UW. Od 2000 do 2008 r., a następnie od 2016 r. – był kierownikiem zakładu Literatury XX wieku i XXI wieku w Instytucie Literatury. Należał do stowarzyszenia "Bristol" Polskich i Zagranicznych Nauczycieli Kultury Polskiej i Języka Polskiego jako Obcego.

Opublikował książki: "Idące Wilno. Szkice o Żagarach" (1987), "Małe iluminacje. Formy prozatorskie w twórczości Mirona Białoszewskiego" (1989), "Polak mały w Azji mniejszej" (1992), "Jak Polak z Polakiem. Autoprezentacje. Dyskursy, Analizy" (1998), "Obecność autora. Style rzeczywistości w sylwie współczesnej" (2001), "Pakty i fikcje. Autobiografizm po końcu wielkich narracji" (2011) oraz "Sceny biografii. Ja pisarskie w pamięci autobiograficznej (interpretacje)" (2022).