165 r. –180 r. ZARAZA ANTONINÓW

Epidemia zaczęła rozwijać się w 165 r. na terenie Imperium Rzymskiego, a jej podłożem prawdopodobnie była ospa wietrzna zawleczona przez żołnierzy rzymskich wracających z kampanii na Bliskich Wschodzie. Z prowadzonych wówczas zapisków wynika, że szybko rozprzestrzeniająca się epidemia mogła zabić nawet 5 mln Rzymian, czyli 25 proc. wszystkich ówczesnych mieszkańców tego imperium.

541 r. –542 r. DŻUMA JUSTYNIANA

Epidemia dotknęła Cesarstwo Bizantyjskie, w tym jego stolicę Konstantynopol. Pierwsze ogniska dżumy Justyniana wybuchły w Etiopii albo Egipcie i stamtąd choroba w szybkim tempie rozprzestrzeniała się na północ. Dokładna liczba ofiar epidemii pozostaje nieustalona. Szacuje się, że jej pierwsza fala uśmierciła 25 proc. wszystkich mieszkańców wschodnich wybrzeży Morza Śródziemnego. Dżuma Justyniana wracała wielokrotnie jeszcze przez około dwa stulecia. Część historyków uważa, że jej epidemia miała charakter ogólnoświatowy i sięgała daleko poza Cesarstwo Bizantyńskie, a jej ofiarami padło łącznie nawet 50 mln ludzi.

1346 r. –1352 r. CZARNA ŚMIERĆ

Epidemia dżumy, która wybuchła w średniowiecznej Europie i była jedną z najtragiczniejszych w historii. Rozpoczęła się na Krymie i stamtąd rozprzestrzeniła się na całą Europę. Prawdopodobnie śmiercionośne bakterie dotarły najpierw do sycylijskiej Messyny na pokładach genueńskich galer. Dotknięci dżumą chorzy umierali w męczarniach w ciągu kilku dni od zarażenia. Szacuję się, że epidemia mogła zabić nawet 100 mln osób.