Muzyka z drugiego brzegu życia - David Bowie i jego nowa płyta "The Next Day"

Bowie zadebiutował w drugiej połowie lat 60., popularność zdobył singlem "Space Oddity" z 1969 r., gwiazdą pierwszej wielkości stał się za sprawą albumu "The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars" z 1972 r. Jego wkład w podniesienie muzyki pop do rangi sztuki jest niemożliwy do przecenienia - to właśnie Bowie najkonsekwentniej otwierał formy prostej piosenki popowej, rockowej, soulowej na różnego typu eksperymenty, od ciężkiego grania począwszy, poprzez wpływy freejazzu i muzyki współczesnej, aż po elektronikę. Nieustannie eksperymentując i nieustannie szokując, wytyczając nowe kierunki, równocześnie nie tracił kontaktu z publicznością i nie przestawał być popularny. Na palcach jednej ręki można policzyć jego albumy sprzedające się słabo lub odebrane chłodno przez krytyków muzycznych. Ogromny jest także wkład Brytyjczyka w samą sceniczną prezentację muzyki. Należał do artystów, którzy wprowadzili na rockowe estrady kostium i makijaż, a on sam w stopniu najwyższym, przez stworzenie scenicznego alter-ego w postaci Ziggy'ego Stardusta, przyczynił się do narodzin archetypu wyzywającej, biseksualnej gwiazdy rocka. W pełni zasłużył na często używane w stosunku do niego miano kameleona. I teraz, z całym tym bagażem, Bowie powraca jako sterany życiem wielki artysta w wieku emerytalnym.

"The Next Day", jeszcze przed oficjalnym wydaniem zbiera prawie wyłącznie entuzjastyczne recenzje, co absolutnie mnie nie dziwi. Ta płyta zrobiła na mnie piorunujące wrażenie, mimo że jest skonstruowana wyłącznie ze znanych już wcześniej z twórczości Bowiego elementów. Rock & roll, pop, brzmienia soulowe i funkowe, różnego rodzaju eksperymenty, którym oddawał się przez całą swoją karierę - wszystko to jest obecne w poszczególnych piosenkach. Jednak utwory te zyskały zupełnie nowy, praktycznie niespotykany dotychczas w rockowej twórczości ton.

Bowie spogląda na siebie, na nas, na świat, na muzykę z miejsca, które jest już bliskie drugiego brzegu życia. Nie ma jednak mowy o spokoju, dystansie, zadumie - na "The Next Day" królują smutek, lęk, rezygnacja, emocje bliskie rozpaczy. Świat, który pokazuje Bowie, jest światem potwornym, pełnym kłamstwa, przemocy, śmierci, światem schyłkowym, choć trudno sprowadzać te diagnozy do depresji późnego wieku - innego świata autor "Scary Monsters" właściwie nigdy nie przedstawiał, jego nadejście zapowiadał już przed czterdziestu laty. Teraz wizja się spełniła i uprawomocniła. Żyjemy w potwornej przyszłości, czeka nas przyszłość jeszcze gorsza.

Przygodę z tym albumem każdy słuchacz musi przeżyć indywidualnie. Nie będę więc sugerował poszczególnych piosenek, z wyjątkiem dwóch znanych już singli - "The Stars (Are Out Tonight)" i "Where Are We Now" - nawet jak na Bowiego wybitnych oraz finału złożonego z rozpaczliwego "You Feel So Lonely You Could Die" i zamykającego całość, elegijnego "Heat", jednej z najlepszych piosenek, jakie mistrz napisał i wykonał kiedykolwiek. Oprócz tych utworów na "The Next Day" jest jeszcze dziesięć wybitnych nagrań.

Czy to pożegnanie ostateczne, trudno wyrokować. Za to właściwie pewne jest, że nie będzie trasy promującej, poza jednym wielkim koncertem.