Może jeszcze przyjdzie kiedyś 4 czerwca

Było wiele krwawych bitew w naszych dziejach, które decydowały o dalszym biegu historii. Okupione to było życiem wielu ludzi, nieszczęściem tych, którzy zostali wśród żywych. 4 czerwca 1989 roku większość z uśmiechem na twarzy powiedziała komunistom nie.

I to na tyle skutecznie, że niewyobrażalny wcześniej upadek komunizmu ziścił się.

Dzięki wyborom, które były zaprogramowane przez upadający reżim, ale które wymknęły się mu spod kontroli, staliśmy się wolnym krajem. To prawda - niedoskonałym, w którym jedni byli uprzywilejowani, inni ponosili ciężar reform gospodarczych i społecznych, w którym nie rozliczono przeszłości i często zbyt mało myślano o przyszłości. Ale mam wrażenie, że nawet ci, którzy 30 lat temu podzielali entuzjazm z powodu łyku wolności, teraz zapomnieli, jak żyli przed 4 czerwca 1989 roku.

Wytłumaczenie tego faktu jest chyba tylko jedno - Polacy są genetycznie skażeni potrzebą walki. Zawsze musieliśmy sobie coś wywalczyć, zawsze mieliśmy jakiegoś wroga i jego brak powoduje nienormalną sytuację. Tak dalece nienormalną, że naturalna stała się walka z politycznymi przeciwnikami wewnątrz kraju. To stąd w polskiej polityce jest tyle języka nienawiści, po obu stronach politycznej barykady.

Mam nadzieję, że kiedyś w historii naszego kraju wydarzy się jeszcze taki dzień jak 4 czerwca 1989 r. Że przestaniemy myśleć o ludziach o innych poglądach jak o wrogach, którzy zagrażają naszej wolności, że nie będziemy się kłócić o to, kto ma prawo do jakiegoś placu i szyldu „Solidarność”. Że wreszcie nie będzie barykady dzielącej naród.

Nie ma szans? To, co wydarzyło się 4 czerwca 1989 roku też nie mieściło się w głowie.

WIDEO: Trzy Szybkie. Prof. Jarosław Flis: Opozycja zrobiła wiele, by umożliwić sukces wyborczy PiS