Najlepszy pięściarz w dziejach brazylijskiego boksu odszedł na emeryturę w 1966 r. po tym, jak stracił mistrzowskie pasy wagi koguciej - dwukrotnie pokonał go Masahiko "Fighting" Harada. Powrócił po ponad trzech latach. Do 1976 stoczył 25 walk, wszystkie wygrane. Zdobył też tytuł w kategorii piórkowej.
7. Eder Jofre
Jego historię zna chyba każdy współczesny kibic boksu. Po zdetronizowaniu Władimira Kliczki w 2015 r. był na szczycie. Mistrz świata błyskawicznie wpadł jednak w dołek. Został zawieszony za doping, nadużywał alkoholu i narkotyków, roztył się do niewiarygodnych wręcz rozmiarów, popadł w depresję, był o krok od samobójstwa... Na szczęście udało mu się jednak wygrać walkę z samym sobą, po 2,5 roku powrócił między liny. Kolejne pojedynki były już łatwiejsze. Nawet z niepokonanym wcześniej Deontayem Wilderem, z którym najpierw zremisował po kontrowersyjnej decyzji, a potem znokautował go, odbierając Amerykaninowi pas WBC wagi ciężkiej.
6. Tyson Fury
Nie jest to znane nazwisko, a szkoda. Przed I wojną światową Francuz był dobrym zawodnikiem wagi muszej, Bił się nawet o pas mistrza Europy. Trafił jednak do wojska, a pod Verdun został postrzelony w twarz. Kula połamała mu szczękę, wybiła zęby i rozcięła język. Lekarze zrekonstruowali jego twarz m.in. przy pomocy srebrnych płytek, zwierzęcych kości i drutu. Przez wiele miesięcy Criqui nie mógł jednak mówić i miał problemy z jedzeniem. W 1917 r. wrócił jednak do boksu, został mistrzem Europy wagi piórkowej. Po wojnie miał w ringu rekord 60 zwycięstw, 7 porażek i remis.
5. Eugène Criqui
Na przełomie lat 80. i 90. był czołowym zawodnikiem wagi lekkiej, zdobył tytuł mistrza świata. Bił się też o pasy w kategorii junior półśredniej, a po raz kolejny czempionem został w junior średniej. Jego karierę przerwał jednak poważny wypadek samochodowy, w którym złamał dwa kręgi szyjne. Lekarze twierdzili, że nie nie będzie w stanie chodzić, o powrocie do boksu nie było nawet mowy. Wbrew ich zaleceniom Amerykanin wrócił jednak do treningów - z metalowym usztywnieniem przykręconym do czaszki śrubami. 13 miesięcy po wypadku znów walczył. Rok później został mistrzem IBO wagi super średniej. Bił się zawodowo do 2004 r. Jego historia została przedstawiona w filmie "Bleed for This" (Opłacone krwią) z 2016 r.
