Mieszkanie plus: wiele pytań, ale też nadziei

Czytaj także: Program „Mieszkanie plus”. Dla kogo mieszkania za jedną czwartą ceny

Czy to sprawiedliwe, że jeden wynajmie 50-metrowe lokum za 550 zł, a inny będzie musiał wysupłać 2000 zł, albo że jedna rodzina uzyska M-3 za 84 tys. zł, a inna będzie je spłacać przez 30 lat, wydając w sumie 400 tys. zł?

Takie refleksje i komentarze pojawiły się w wielu domach po tym, jak rząd ogłosił propozycje stawek za wynajem i wykup lokali w ramach swego sztandarowego programu „Mieszkanie Plus”.

Blisko 45 proc. Polaków żyje w zbyt ciasnych mieszkaniach; w Niemczech za ciasno ma tylko 6 proc. rodzin, w Czechach - 21 proc. W Danii 70-metrowe mieszkanie można kupić za dwuletnie średnie dochody, w Niemczech - za trzyletnie, a w Polsce - ośmioletnie. Wprawdzie w Wielkiej Brytanii i Francji mieszkania są relatywnie droższe, ale za to na rynku jest mnóstwo tanich lokali do wynajęcia. U nas mamy ich mało, za przyzwoicie położone 70-metrowe lokum trzeba wysupłać całą pensję.

Program „Mieszkanie Plus” rodzi mnóstwo pytań: kto naprawdę się doń załapie, kto będzie weryfikował kandydatów i ich realne dochody, czy pilnująca strony budowlanej i finansowej państwowa spółka poradzi sobie w zarządzaniu tak skomplikowanym przedsięwzięciem i czy nie doprowadzi to do rozrostu kadr urzędniczych i biurokracji, czy na pewno będzie to projekt rynkowy niewymagający (poza gruntami) finansowego wkładu państwa i gmin?

Z drugiej strony, jest to pierwszy od lat tak ambitny i zaawansowany projekt dający polskim średniakom nadzieję na przyzwoite mieszkania w atrakcyjnej cenie, a jednocześnie - mogący pobudzić gospodarkę. Dlatego, nie spuszczając oczu z rąk decydentów i realizatorów (a przy okazji - z własnych portfeli), warto mu kibicować.