Max Czornyj – Córka nazisty. Czy istnieje gen zła?

Max Czornyj ma swój styl pisarski. Krótkie, mocne zdania, jasne sytuacje, logiczna konstrukcja powieści. Ale o ile z powieścią gatunkową, krwawym kryminałem jest za pan brat, mierząc się z powieścią historyczno-psychologiczną nie wydaje się tak samo przekonujący. To nie pierwsza próba rekonstrukcji przeszłości przez tego autora. Wszak w powieści „Rzeźnik” próbował już całkiem udanej rekonstrukcji losów seryjnego zabójcy Józefa Cyppka.

Więcej: Max Czornyj – Rzeźnik. Kiełbasa z małych dzieci najsmaczniejsza

Tym razem stara się połączyć terapię psychologiczną, z winami za hitlerowskie zbrodnie i wspomnieniami z mrocznych lat II wojny światowej.

Jest gdzieś getto, są mordowani Żydzi i chrześcijanie, jest sadystyczny esesman i jego mała córeczka, która musi patrzeć na tatusia zbrodniarza. Wykonywać jego polecenia, ignorować obecność Polaków. Wszak jest z „rasy panów”. A kiedy wojna mija, a jej cudem udaje się przeżyć, przez lata żyje z piętnem tytułowej córki nazisty. Oczywiście jedynie we własnym sercu, inaczej w PRL-u nie miałaby życia. Niestety końcowe switche, sprawiają że historia która może nie tyle wciągająca, co raczej poruszająca, zamienia się w operę mydlaną, psują efekt powieści. Powieści z pewnością przemyślanej, ale niekoniecznie poruszającej.

Być może „Córka nazisty” ma, mówiąc brzydko, poszerzyć portfolio autora o psychologiczny wyciskacz łez, moim zdaniem ta próba połączenia wielkiego dramatu dzieci, przenoszenia win, nie wydaje się przekonująca. Za dużo w niej romansów, wzruszeń, wydumanych sytuacji. Ale może o to chodziło. Bo to, że gen zła nie istnieje jest fundamentem wiary w człowieka i bez znajomości „Córki nazisty”.

Czytaj też: Max Czornyj – Trauma. Najbardziej obrzydliwy kryminał z Lublina

Czytaj też: Max Czornyj – Inna. Mikołaj Popławski co 48 godzin traci świadomość

Czytaj też: Max Czornyj – Wielbiciel. Kandydat na prezydenta zrezygnował