Jarosław Gowin, kontestator koncesjonowany
Dostał słaby wynik wyborczy w Krakowie, ale dzięki ciężkiej pracy wprowadził do nowego Sejmu 18 posłów. W teorii pozwala mu to podjąć grę z Kaczyńskim. Stara się być w niej bardziej powściągliwy niż Ziobro. Od początku nie kwestionował kandydatury Mateusza Morawieckiego. Ale pozwalał sobie na pytania o skuteczność w docieraniu prawicy do różnych środowisk. Ustawia się w roli rzecznika klasy średniej.
Ma dosyć bycia ministrem nauki. Nie odniósł tu zresztą jednoznacznego sukcesu. Stworzona pod jego auspicjami ustawa o szkolnictwie wyższym, nastawiona na osłabienie mniejszych ośrodków akademickich, skłóciła część naukowców z rządem. Ambicje Gowina dotyczą objęcia teki ministra spraw zagranicznych. Pytanie, czy Kaczyński go wynagrodzi - za występowanie w roli tego lepszego koalicjanta.
Małgorzata Wasserman, Kacper Płażyński, Mirosława Różecka-Stachowiak, pisowcy z klasą
Ci posłowie PiS wyróżnili się ciężką pracą, za co spotkała ich wyborcza nagroda. Zwłaszcza Płażyński dokonał cudu, dostając dobry wynik w tradycyjnie niechętnym pisowskiej prawicy województwie pomorskim. Z kolei Różecka-Stachowiak, dwukrotnie startująca bez powodzenia na prezydenta Wrocławia, wygrała wyścig z Grzegorzem Schetyną, w teorii liderem opozycji.
Merytoryczni, konkretni, unikający ideologiczno-toksycznego tonu. Można tylko zadać pytanie, także samemu prezesowi, dlaczego ten model politycznej kariery nie jest na prawicy powszechniejszy.
Stanisław Piotrowicz, Ryszard Terlecki i inni, osobiste kaprysy prezesa
Ten pierwszy zapłacił za swoją złą reputację. Umieszczony na piątym miejscu na liście w czysto pisowskim okręgu Krosno, zajął dziewiątą pozycję i się nie dostał. Ten drugi będąc wicemarszałkiem Sejmu i szefem klubu PiS, ledwie się przecisnął do Sejmu w Małopolsce. Piotrowicz płacił za swój życiorys PRL-owskiego prokuratora, ale i za arogancki styl. Terlecki biografię miał bez zarzutu, za to objawiał jeszcze więcej hucpy. Stał się symbolem prowadzenia twardą ręką Sejmu przez partię rządzącą.
Obaj byli osobistymi kaprysami prezesa, zresztą jednymi z wielu. Który wywyższył ich na złość opozycji, ale i chcąc okazać lekceważenie tradycyjnym kryteriom oceny polityków. „Nie musimy się na siłę podobać” - mówił w ten sposób. Można sobie zadać pytanie, czy tacy ludzie nie ciągnęli w dół całej formacji.
Jacek Kurski, z ciemnymi chmurami nad głową
W wyborczy wieczór pobiegł do sztabu wyborczego PiS. Będąc szefem publicznej telewizji, zadbał o sfotografowanie się z liderami. Miało go to przedstawiać jako współautora zwycięstwa.
W rzeczywistości na drugi dzień pojawiły się wobec niego zarzuty. Choćby o to, czy absurdalną wojną z Konfederacją, którą pominął w jednym z sondaży, nie napompował jej wyników. W szerszym sensie można zadać pytanie, czy jednostronny ton jątrzącej propagandy nie odjął PiS wyborców, zamiast ich przyciągać. To pytanie stanie jeszcze bardziej przed rządzącym obozem w kontekście kampanii prezydenckiej. Gdzie pożądana jest łagodność.
Główny grzech Kurskiego jest jednak inny. Wypomina mu się, że sekował premiera, za to dbał o nadreprezentację polityków Solidarnej Polski w studiu TVP. Teoretycznie powinno go to powalić. Ale Kaczyński ma do Kurskiego słabość. I do zasadniczego tonu jego telewizji jest osobiście przekonany, podobnie jak większość pisowskich działaczy. Ciemne chmury się więc zbierają, ale burzy może nie być.
