Kontrowersje wokół serialu "Osiecka". Trzynasty odcinek okazał się bardzo pechowy, wywołał ogromną burzę

Serial jednych urzekł, innych - wręcz przeciwnie: rozzłościł i zniesmaczył. Krytycy i widzowie zwracają uwagę na błędy scenariusza, zbyt kalendarzowe i bez polotu odtwarzanie faktów, nieliczni chwalą, zachwyceni samym faktem, że ktoś postanowił zekranizować losy Agnieszki Osieckiej. Krytyk Tomasz Raczek zirytował się, że delikatność i błyskotliwość Osieckiej zestawiono z emocjonalną gruboskórnością. Do głosów krytyki przyłączyła się także Maryla Rodowicz. Jej z kolei nie spodobała się grająca ją Karolina Piechota, ale również fakt, że w serialu pokazano, jak poetka pije alkohol „z gwinta”, co zupełnie „nie było w jej stylu”.

Prawdziwa burza rozpętała się po emisji ostatniego 13 odcinka serialu, po obejrzeniu którego Zarząd Fundacji Teatru Atelier im. Agnieszki Osieckiej w Sopocie wydał oświadczenie, w którym czytamy:

„Czujemy potrzebę podzielenia się z opinią publiczną następującymi spostrzeżeniami: Prawie wszystkie sceny pokazane w tym odcinku dotyczące Teatru Atelier w Sopocie i osoby André Ochodlo są albo całkowicie, albo w przeważającej mierze fikcją i nie mają nic wspólnego z historyczną prawdą. Z przykrością i wielkim zdziwieniem patrzyliśmy na to, jak pokazano ówczesnego prezydenta Miasta Sopotu, pana Jana Kozłowskiego. Zawsze był on i nadal jest wielkim przyjacielem naszego teatru, służąc mu wszelką możliwą pomocą. Dzięki niemu i całemu ówczesnemu Zarządowi Miasta Sopotu dostaliśmy scenę w budynku na sopockiej plaży. Zamiar przeniesienia teatru w inne miejsce jest całkowicie zmyślony. Fragment ten jest dla pana Jana Kozłowskiego i całego Miasta Sopotu wielce krzywdzący i w naszym najgłębszym przekonaniu wymaga przeprosin”.

W 13, feralnym odcinku pojawił się Marek Richter, aktor, współtwórca i menedżer Teatru Atelier, dla którego Agnieszka Osiecka pisała piosenki. Występował na deskach sopockiej sceny w latach 1989-1999.

- Jako jedyny gram siebie w tym serialu - powiedział nam Marek Richter. - Obejrzałem kilka odcinków, także ten ostatni, w którym się pojawiam. Uważam, że to fatalny serial. Oglądając porównywałem go z angielskim serialem o królowej Wiktorii. Tam pokazana jest wyjątkowa osoba, jej wrażliwość, emocjonalność, a tutaj zupełnie nie wiem, co twórcy chcieli powiedzieć? Jak mówi Wojtek Fułek: wszystko i nic. Niektóre postacie, ciekawe i ważne dla nas, takie jak chociażby Wojciech Młynarski są jedynie maźnięte. Ten serial to porażka, totalna bzdura - uważa aktor.

- Finałowy odcinek wyreżyserował Robert Gliński, który wpisał się w tę dziwną konwencję: pokazuje się jakieś archiwalne materiały z kronik filmowych, a potem skacze po tematach - dodaje Marek Richter. - Najbardziej wkurzyło mnie to, że zamiast opowiedzieć o pięknej duszy Agnieszki, która była kochanym, wspaniałym człowiekiem wciąż widzimy ją z butelką wódki. Wódka - właściwie to był leitmotiv serialu.

Robert Gliński dał mi do przeczytania scenariusz, wykorzystał mnie jako konsultanta. Niestety, nie skorzystał z moich uwag. Ja mu strasznie pokreśliłem ten tekst, byłem zły na to, co chciał opowiedzieć. Mówiłem, zgoda, nie kręcimy filmu dokumentalnego, ale w ten sposób nie pokazujmy Agnieszki.

Można tłumaczyć, że była to wizja reżyserska, ale ja się z tą wizją nie zgadzałem. Mieliśmy parę spotkań, protestowałem: Nie, to nie tak. Jednak Gliński zrobił co zrobił. Zagrałem w tym filmie, ale do końca, właściwie do momentu, w którym pojawiłem się na planie nie wiedziałem, co on zadecyduje.

- Rzeczywiście, ta scena z prezydentem Sopotu Janem Kozłowskim to kolejna bzdura - dodaje Marek Richter. - Ja mu ją skreśliłem, ale Glińskiemu pasowała do koncepcji. Dlatego absolutnie zgadzam się z tym, co napisał Zarząd Fundacji Teatru Atelier, ale mam jedną uwagę. Faktem jest, że ówczesny prezydent Sopotu Jan Kozłowski w pewnym momencie chciał znaleźć dla nas inną lokalizację. Ale nieprawdą jest, że nie był nam przychylny, bo od samego początku i do dzisiaj zapewne, stoi murem za Teatrem Atelier.

Zaśpiewaj o przemijaniu

Z Agnieszką Osiecką Marek Richter znał się kilka lat. Kiedy ona umierała w szpitalu, on w tym czasie śpiewał jej piosenki na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu.

- Agnieszka chciała koniecznie, żebym tam pojechał - opowiada aktor. - Protestowałem: jestem już za stary, żeby się bawić w konkursy. Ale zmusiła mnie, chciała żebym zaśpiewał dwie piosenki, które dla mnie napisała. Nie byłem świadomy, że Agnieszka umiera... Miała być we Wrocławiu, czekaliśmy na nią razem z André. Zanim wszedłem na scenę dowiedziałem się, że jest w szpitalu, źle się czuje i nie przyjedzie. André pojechał do niej, ja wróciłem do domu. Wkrótce pożegnaliśmy Agnieszkę...

Spory wokół serialu nie milkną, cóż, Agnieszka Osiecka jest naszym dobrem narodowym. Oświadczenie Teatru Atelier kończy zaproszenie na Lato Teatralne (lipiec-sierpień), w tym roku dedykowane 120. urodzinom miasta Sopotu, podczas którego odbędzie się wiele spotkań z twórczością poetki, zwłaszcza podczas drugiego etapu konkursu „Pamiętajmy o Osieckiej”.

- Z pewnością pozwolą one wszystkim wejść w kosmos tej wielkiej polskiej artystki, która jest niezaprzeczalnie ikoną polskiej kultury, i na zawsze nią pozostanie - podkreśla Zarząd Fundacji Teatru Atelier. - My dodatkowo mieliśmy to wielkie szczęście, że dane nam było poznać Agnieszkę Osiecką i będziemy ją zawsze nosić w sercach jako człowieka żyjącego goethowską maksymą: „Człowiek niech będzie szlachetny, pomocny bliźnim, dobry!”.