Kutzowi udało się znaleźć uniwersalny kod, dzięki któremu pokazał Śląsk reszcie Polski. Tłumaczył skomplikowaną historię i duszę Ślązaków. Nikt nie robił tego lepiej od niego, choć nie dobierał słów ładnych, łagodnych, miłych dla uszu. Mówił wręcz, że Ślązacy są „dupowaci”, bo się nie buntują i tylko chcą przetrwać w tej wielkiej podróży historycznej. Wielu miało mu to za złe. Z czasem wszyscy zrozumieli, że to jego prowokacja, że kocha ten swój Śląsk miłością wielką i nigdy się od niego nie odczepi.

Kazimierz Kutz był niezwykle barwną postacią na polskiej scenie politycznej. Jego komentarze były bezlitosne dla oponentów, niczego nie owijał w bawełnę. Gdy Jacek Kursi zaatakował Donalda Tuska „dziadkiem z Wehrmachtu”, na Śląsku zawrzało, bo tu do niemieckiego wojska szło się z przymusu. Kutz też zareagował: „Kurski trudni się raczej politycznym donosicielstwem. Za tego dziadka z Wehrmachtu powinien już dawno zbierać mandarynki na Sycylii”. W 2009 roku mówił o Kaczyńskich: „Kaczyńscy mają w sobie to szczególne nawiedzenie. Widać w dzieciństwie mieli jakieś fatalne zabawki i zamiast jeździć na rowerze i kopać piłkę, czytali patriotyczne czytanki. I to im się w tych głowach zalęgło”. Mówił też nieprzyjemne słowa Ślązakom, a jednak popierali go w każdym wyborach do polskiego parlamentu.

Polityką zajął się Kazimierz Kutz dzięki Leszkowi Balcerowiczowi i w 1997 roku wystartował do Senatu, jako kandydat bezpartyjny, najpierw z list Unii Wolności. W 1997 roku zdobył do Senatu ponad 464 tysiące głosów, najwięcej. Z powodzeniem ubiegał się o mandat do Senatu jeszcze trzykrotnie (w latach 2001–2005 był nawet wicemarszałkiem Senatu ), a raz do Sejmu, w latach 2007–2011, z listy Platformy Obywatelskiej. Startował z województwa katowickiego, choć już mieszkał w Warszawie i w Katowicach przez cały czas parlamentarnej aktywności miał biuro senatorskie, a potem poselskie. W październiku 2010 opuścił klub parlamentarny PO, w geście solidarności z Januszem Palikotem i wspierał tworzone przez niego ugrupowanie.

Kazimierz Kutz w Katowicach Nikiszowcu. Na tym zabytkowym osiedlu, między familokami i hałdami, kręcił sceny do „Soli ziemi czarnej”. Cechownia kopalni „Wieczorek” w Katowicach zagrała w „Perle w koronie”. W trzecim filmie z trylogii śląskiej, „Paciorkach jednego różańca” wykorzystał reżyser krajobraz kolonii domków górniczych na osiedlu Giszowiec. W „Śmierci jak kromka chleba” w reżyserii Kutza ekipa filmowa przeniosła się także na teren kopalni Wujek, o której opowiada ten film.