Co w takim razie decyduje o wyborze rodzin?
Wiele rzeczy. Przede wszystkim to, czy dom nadaje się do remontu. Często są to budynki, które się do tego nie nadają. Jedyne co można zrobić, to je zburzyć. W komisji, która jedzie do rodziny, jest szef ekipy budowlanej. Musi potwierdzić, że dom można remontować, choć potem wychodzą w trakcie różne rzeczy... Poza tym rodzina musi mieć uregulowane sprawy własnościowe. Nie możemy remontować domu gminie czy kwaterunkowi. Nie mamy bowiem pewności, czy taki dom lub mieszkanie zostanie przy rodzinie. Musimy też sprawdzić, czy w takim domu nie ma alkoholu czy innej patologii. Trudno remontować rodzinie, która to wszystko zaprzepaści. Wiadomo, że choroba alkoholowa jest straszna. Ale ludzie nią dotknięci nie panują nad sobą. Nie stać nas też, by remontować 300-metrowe domy. Każdy metr ściany to koszty. Jeśli dom jest ogromny, to nie jesteśmy w stanie go wyremontować. Mamy określony budżet. Gdybyśmy zaczęli remont takiego wielkiego domu, to pieniędzy wystarczyłoby na ocieplenie, ściany, a na meble by już zabrakło.

CZYTAJ DALEJ>>>>

A zgłaszają się ludzie mający takie wielkie, zaniedbane domy?
Zgłaszają się. Kiedyś ludzie, nie zastanawiając się nad konsekwencjami, budowali wielkie domy, bo wreszcie można było to robić, a potem mieszkali w jednym pokoju. Nie stać ich na przykład na ogrzewanie całej powierzchni. Rodzina, którą wybierzemy, musi też chcieć opowiedzieć nam swoją historię. Jest ona bardzo ważna, tak jak problemy, z którymi się borykają. Zdarzało się nam trafiać na rodziny, które chciałyby, aby wyremontować im dom, a zarazem zaznaczali, że nic o sobie nie będą mówić. Trudno nam się na to zgodzić. My tej ich historii potrzebujemy. Nie ma wstydu, że ktoś był ofiarą przemocy w rodzinie, miał ciężkie warunki. Powtarzam to dzieciom, które wstydzą się, że nie mają w domu łazienki. Tłumaczę im, że nie są z tego powodu gorsze. Źle świadczy to o tych, którzy atakują ich, wyśmiewają się.

CZYTAJ DALEJ>>>>

Jeżdżąc po Polsce, pewnie łapie się pani za głowę, widząc, że w XXI wieku ludzie żyją w takich warunkach.
Przez pierwsze trzy lata łapałam się za głowę. Nie zdawałam sobie sprawy, w jakich warunkach mogą żyć ludzie. Teraz już za głowę się nie łapię. Dziś myślę tylko co zrobić, by było lepiej. Za dobrze wiem, jak to wszystko wygląda, by się dziwić. Nie ma co się rozczulać, trzeba wziąć się do roboty, pogadać z tymi rodzinami. Często remonty przeprowadzamy u rodzin z niepełnosprawnością. Im jest najtrudniej. Gdy jest pełna rodzina, zdrowe dzieci i ręce do pracy, to oni sobie poradzą. A dziećmi z niepełnosprawnością trzeba się opiekować 24 godziny na dobę. Podziwiam ogromną determinację ich rodziców. Uważam, że w naszym kraju za mało robi się dla takich rodzin. Ci rodzice wydają wszystkie pieniądze na rehabilitację. Nie mają już na to, by coś zrobić w tym domu.

CZYTAJ DALEJ>>>>

Śledzicie dalsze losy rodzin, którym pomogliście?
Mamy kontakt. Raz w roku robimy program świąteczny. Jeździmy do tych rodzin, w tym roku oni przyjechali do nas. To są kompletnie inni ludzie. Pozbierali się po swoich traumach, problemach. Patrzę na nich i widzę, że są fantastycznymi ludźmi, którym „Nasz nowy dom” dał nowe życie. Pomogliśmy wielu ludziom, zrobiło się z tego małe osiedle, więc nie możemy mieć kontaktu ze wszystkimi.

CZYTAJ DALEJ>>>>