„Joker” ma intrygujący, surowy, klaustrofobiczny klimat, plastycznie, sprytnie ukazaną odmienność postrzegania otoczenia przez nasze mózgi (z istotną diagnozą zawartą w kwestii: „najgorszym jest, iż społeczeństwo oczekuje od chorych psychicznie, że będą się zachowywali jak zdrowi”), świetnie zainscenizowane miejskie sekwencje. I nawet, gdy w produkcji Phillipsa brakuje niespodzianek, do pewnych fabularnych rozwiązań dochodzi on za łatwo, a w opowieści o szaleństwie właśnie artystycznego szaleństwa jest najmniej, to reżyserowi udało się zajrzeć pod pokrywę kotła-miasta (niezależnie od szerokości geograficznej), w którym społeczna zupa znajduje się w stanie coraz bliższym wrzenia. W świecie rosnących podziałów, gdzie przepaść między zamożnymi, a wegetującymi dawno już przekroczyła głębokość Rowu Mariańskiego, w którym w końcu dociera do powszechnej świadomości, że wszystkim nie może się udać, a ci, którzy sukces odnieśli drogę do niego odreagowują pogardą dla przegranych, za zgrzyt w ustalonych relacjach możemy brać dźwięk już ostrzonych noży. Latami odrzucani, deptani, niespełnieni, nazywani śmieciami, szczurami, klaunami, którym telewizja i internet upowszechniły obraz lepszego życia, zdają się mieć dość. W takiej sytuacji zbrodnię mogą uznać za symboliczny gest opowiedzenia się po stronie słabszych. A co, jeśli Joker już maluje twarz?


Joker USA dramat, reż. Todd Phillips, wyst. Joaquin Phoenix, Robert De Niro | OCENA ★★★★☆☆