Jacek Chruściński: Jestem w czepku urodzony

Magda Huzarska-Szumiec

O tym, jak Keith Thompson przeklina na scenie i w jaki sposób wzruszał kobiety Zbigniew Wodecki, a w jaki Jan Wojdak, opowiada Jacek Chruściński. Krakowski gitarzysta basowy nagrał właśnie swoją pierwszą zagraniczną płytę „Transcendence”.

Czy bolą cię oczy?
Jak się patrzę czasami na niektóre rzeczy na świecie, to nawet bardzo.

Pytam, bo tu, gdzie rozmawiamy, jest jasno. Człowiek, który nagrał 85 płyt, a co za tym idzie, musiał mnóstwo czasu spędzić w studiu muzycznym, chyba niezbyt dobrze reaguje na światło dzienne i potrzebuje kropli do oczu?
Rzeczywiście, po wyjściu ze studia oczy trochę bolą. W świetle, jakie tam jest, trudno czytać nuty. Ale to już taka praca. Cóż na to poradzić?

Ciężka robota, krótko mówiąc.
Żebyś wiedziała. Jedziesz na jakiś festiwal, grasz jeden wieczór, potem jest dzień wolny, drugi wieczór grasz i masz kolejne dwa dni wolne do powrotnego samolotu. No i tak siedzisz na plaży trzy dni na koszt organizatorów i pijesz whisky. Ciężkie życie.

No to współczuję. Cieszę się jednak, że oderwałeś się od tych męczących zajęć i nagrałeś w Wielkiej Brytanii świetną płytę.
Pierwszy raz zdarzyła mi się taka przygoda, choć zasuwam na scenie od 17. roku życia. Jestem naprawdę szczęśliwy, że udało mi się wziąć udział w nagraniu płyty z Keithem Thompsonem. Nosi ona tytuł „Transcendence”. Na początku czerwca pojawiła się w sklepach na Wyspach i z tego, co donoszą mi koledzy, wiem, że sprzedaje się nie najgorzej. W rankingach najczęściej granych płyt w radiach plasuje się między 30. a 35. miejscem na całym rynku UK. To nie byle co.

Jakbyś scharakteryzował materiał, który znalazł się na tej płycie?