Iza Kuna nie przyznała się mamie, że zdaje do szkoły filmowej

Telewizja Polska postanowiła uczcić jubileusz stulecia odzyskania przez Polskę niepodległości wyjątkowym serialem. Tak narodziły się „Drogi wolności”, które oglądamy od początku września w Jedynce. Tym razem wysokie nakłady finansowe zostały spożytkowane z sensem - powstał wizualnie atrakcyjny serial, o pomysłowej fabule i z dobrym aktorstwem. Za to ostatnie odpowiedzialne są głównie kobiety, a w tym Iza Kuna. Prezentuje ona na ekranie niezobowiązujące aktorstwo - dalekie od wymuszonych póz i ogranych schematów. A wszystko to dzięki zdrowemu dystansowi do aktorstwa.

- Kocham swój zawód, ale niespecjalnie go szanuję i nie wiem, dlaczego tak się dzieje. Nigdy nie spełniałam żadnej misji. Porównajmy aktorstwo do zawodu lekarza. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek uratowała komukolwiek życie. Powtarzam - to piękna profesja, natomiast uważam, że zwyczajna, coraz bardziej zwyczajna - deklaruje w „Pani”.

Pochodzi z Tomaszowa Mazowieckiego. Mieszkała z rodzicami i starszą o dziesięć lat siostrą naprzeciw tkalni - stąd cały dzień słychać było w jej mieszkaniu odgłos pracujących krosen. W zakładach Mazowia pracował ojciec Izy. Miała z nim wyjątkową relację.

- Rozpieszczał mnie niemiłosiernie. Wyręczał we wszystkim. Bez przerwy parzył herbatę, przynosił do pokoju kanapki, jak trzeba było na szybko coś wyprasować, prasował. Jego teoria była taka - gdy mama krzyczała: „Miała przecież posprzątać pokój”, brał odkurzacz i mówił: „Ona się jeszcze w życiu narobi” - wyznaje aktorka w serwisie Weranda.

Po szkole Iza od razu biegła do taty - tam razem jedli obiad, opowiadali sobie historie z dnia i śmiali się do rozpuku. Córka zwierzała się ojcu ze wszystkiego. Dlatego to on chodził na wywiadówki do szkoły i gotów był zrobić dla swojej pociechy wszystko. Kiedy w latach 70. w telewizji emitowano serial „Życie na gorąco”, z Leszkiem Teleszyńskim w roli redaktora Maja, Iza opowiadała wszystkim, że aktor jest jej wujkiem, bo... był bardzo podobny do jej ojca.

Mama przyszłej aktorki pracowała jako nauczycielka. Dlatego wiadomo - bardziej przeżywała to, co działo się w szkole niż w domu i więcej uwagi przykładała do wychowania swoich uczniów niż własnych córek.

- Mama nigdy nie powiedziała: „Musisz mieć to i to” albo „Musisz się uczyć tak i tak”. Sama byłam ambitna. Chciałam mieć dobre oceny i jeszcze pomagałam kolegom, bo życie towarzyskie było dla mnie bardzo istotne. Uwielbiałam całą klasę, nazwiska z listy obecności do dziś znam na pamięć - 33 osoby. Do tej pory utrzymuję z nimi kontakty - opowiada aktorka w „Pani”.

Iza od dziecka chciała być aktorką. Ale nie wie, dlaczego: po prostu od małego lubiła oglądać filmy, regularnie czytała „Ekran” i występowała na akademiach szkolnych. Kiedy po maturze przyszło do wyboru studiów, postanowiła zdawać do szkoły filmowej w Łodzi. Mamie powiedziała jednak, że wybrała polonistykę. Ojciec wiedział o wszystkim i jeździł z córką na egzaminy.

- Kiedy mama się dowiedziała, fajerwerków nie było. Ale wieczorem poszli z ojcem do portierni do niego do biura i obdzwonili wszystkich znajomych, żeby się pochwalić. Była dumna, ale nigdy nie dała mi tego poznać. Zawsze nagrywała wszystko, w czym się pojawiłam, i pokazywała potem koleżankom, ale ze mną na ten temat nie rozmawiała. Już się do tego przyzwyczaiłam - uśmiecha się aktorka podczas rozmowy z serwisem Polki.

Na studiach Iza się wyróżniała, oczywiście na plus. Było to szczególnie widoczne na tle jej przyjaciółki z roku i akademika - Renaty Dancewicz. Dziewczyny były nierozłączne, tylko Iza była prymuską, a Renata - czarną owcą. Nic więc dziwnego, że ta pierwsza zbierała pochwały, a tą drugą wyrzucono po półtora roku z uczelni. Iza lubiła łódzką szkołę, bo nie było na niej zadęcia jak na innych artystycznych w Polsce. Dlatego po wielu latach powróciła do niej - ale już jako wykładowczyni.

Po studiach młoda aktorka nie mogła się odnaleźć na rynku pracy. Grywała same epizody, więc nie miała z czego się utrzymać. Rozgoryczona brakiem poważnych propozycji, zarabiała na życie jako dziennikarka, przeprowadzała wywiady z koleżankami, którym udało się zrobić karierę, zaczęła też pisać scenariusze filmowe. Kiedy urodziła dziecko, zaczęła jeździć do Norwegii, aby mieć na lepsze życie.

-Zarabiałam tam, sprzątając w norweskich domach. Większość Polaków, którzy też tam pracowali, mówiła, że są „from Holland”, bo się wstydzili. Ja się nigdy nie wstydziłam. Zawsze mówiłam, że jestem „from Poland”, z Polski, i uważałam, że nie ma nic złego w tym, że my, Polacy, wyjeżdżamy za granicę i tam zarabiamy - wyjawia w rozmowie z „Gazetą Wyborczą”.

Sytuacja odmieniła się za sprawą seriali. Iza zaczęła bowiem grać w trzech najpopularniejszych w Polsce tasiemcach - „Klanie”, „Na Wspólnej” i „Barwach szczęścia”. Telewizyjne sukcesy sprawiły, że dostrzegli ją także filmowi producenci. Dzięki temu Iza zabłysła w popularnej komedii „Lejdis”. To było przełomem w jej karierze.

- Jeśli ten film zobaczyło kilka milionów ludzi i ciągle jest powtarzany, znaczy, że dobrze zrobiliśmy swoją pracę. Saramonowicz i Konecki bardzo rzetelnie pracowali na planie. Nie była to zabawa, tylko ciężka praca. Ta atmosfera i determinacja całej ekipy dały znakomity efekt. Poza tym lubię tę rolę. Mam słabość do tego filmu i do chłopaków, bo wiele im zawdzięczam - wyznaje aktorka w serwisie Rossman.

Prywatnie Iza jest związana z lekarzem, a zarazem scenarzystą telewizyjnym Markiem Modzelewskim. Para wychowuje swoje dzieci z poprzednich związków oraz wspólnego syna Stasia.

Polska aktorka filmowa, telewizyjna i teatralna. Urodziła się w 1970 roku w Tomaszowie Mazowieckim. W latach 1985-1989 uczęszczała do II Liceum Ogólnokształcącego w Tomaszowie Mazowieckim, do klasy humanistycznej. W 1993 ukończyła Wydział Aktorski w Szkole Filmowej w Łodzi. Zadebiutowała w 1994 roku w serialu „Fitness Club”.

Potem zagrała niezliczoną ilość epizodów. Większa rola trafiła się jej dopiero w 1997 roku, w serialu „Klan”. Potem grała w większości popularnych telenowel - „Klan”, „M jak miłość”, „Na dobre i na złe”, „Plebania” i „Barwy szczęścia”.

W kinie zaistniała dzięki jednej z głównych ról w komedii „Lejdis”. Z czasem upomniało się o nią również kino artystyczne. Wystąpiła w „Drogówce” i „Pod Mocnym Aniołem” Wojtka Smarzowskiego i w „Płynących wieżowcach” Tomasza Wasilewskiego. Prowadziła blog internetowy, na podstawie którego opublikowała książkę „Klara”.