„Ferrari” – film o twórcy marki podbił Festiwal Filmowy w Wenecji – siedem minut braw! W centrum fabuły – kryzys w życiu Enzo

Podstawą powstania filmu była książka „Enzo Ferrari – Człowiek i Maszyna” autorstwa Brocka Yeatsa.

Akcja rozgrywa się w 1957 roku, rok po tym, jak rodzina Ferrarich straciła ukochanego syna Dino, który zmarł na skutek dystrofii mięśniowej. Po tragedii stosunki z żoną Laurą poszły nie tak, ale po stronie Ferrariego jest kolejna rodzina i drugi syn Piero, o którym Laura nic nie wie.

Kryzys dopadł także wyścigowe dziecko Ferrariego: firma produkująca samochody sportowe i wyścigowe była na skraju bankructwa. Aby uratować markę przed upadkiem, Ferrari postanawia wziąć udział w najpiękniejszym, ale i niebezpiecznym rajdzie rajdowym „Mille Millia” (w tłumaczeniu „Tysiąc mil”) o długości 1500 km przez najbardziej malownicze miejsca Włoch od miasta z Brescii na północy kraju do Rzymu i z powrotem. Oryginalny Mille Miglia to jeden z najbardziej legendarnych wyścigów w kraju: tysiąc mil po drogach publicznych z prędkością chwilami 250 km/h (rekordowa średnia – 159,65 km/h) w czasach, gdy pasy bezpieczeństwa po prostu nie istniały. Głównym celem każdego na starcie jest przede wszystkim dotarcie do mety, jednak dla Enzo Ferrariego i jego pasji to nie wystarczy. „Moje samochody jeżdżą po to, by zwyciężać” – to jedyne zdanie użyte w zwiastunie filmu.

Przez resztę czasu klatki z filmu wymieniane są jedna po drugiej pod wpływem ryku silników, dźwięku zmiany biegów i pisku hamulców. Jakby porównując życie wielkiego konstruktora z wyścigiem i odzwierciedlając całą jego istotę, która całkowicie przynależy do wyścigu i ciągłego ruchu do przodu.

Zaszczyt zagrania Enzo Ferrariego przypadł amerykańskiemu aktorowi o bardzo dźwięcznym nazwisku do filmu o wyścigach, Adamowi Driverowi (Driver to dosłownie „kierowca”, ale po angielsku nazywa się teraz prawie wszystkich pilotów, łącznie z gwiazdami F1).

– Enzo był osobą, która żyła i umierała ze szczególnym nastawieniem na wyścigi – mówi Driver o swojej postaci. – Nie próbował uciekać przed prawdziwym światem w wyścigach, był w 100 procentach skupiony i ufał swojemu instynktowi. Ale jednocześnie jest kimś, kto przeżywa etap straty. Ta rola to prawdziwe wyzwanie. A kiedy grasz tak wspaniałą osobę, która dla wielu ludzi wiele znaczy, masz nadzieję, że uda ci się zadowolić ich wszystkich, ale ostatecznie nie jest to możliwe. Więc po prostu postępuj zgodnie ze scenariuszem. Myślę, że historia, którą stworzył Michael, oddaje esencję tego, jakim był Ferrari.

Zdjęcia kręcono w Modenie – siedzibie Ferrari i pierwszej macierzystej bazie firmowego zespołu. Przenieśli się do Maranello po bombardowaniach II wojny światowej.

A sam Piero Ferrari przyjechał wspierać ekipę filmową na Festiwalu Filmowym w Wenecji – w filmie zagrało jego maleństwo. Piero uściskał reżysera filmu na czerwonym dywanie.

Został także zaproszony na scenę podczas prezentacji filmu:

A po premierze wraz z całą publicznością wstał i przez siedem i pół minuty, zdaniem obecnych, oklaskiwał dramat o życiu legendarnego Enzo Ferrariego. Nikt nie nagrał całych siedmiu i pół minuty braw, ale najważniejsze momenty triumfu zostały uchwycone w kadrze:

Tego dnia największe publikatory świata jeden po drugim publikowały pochwalne recenzje dzieła Michaela Manna.

Amerykański krytyk filmowy Owen Gleiberman przyznał filmowi maksymalną liczbę punktów w serwisie Metacritic: „Każdy moment dramatu przepełniony jest poczuciem grozy z powodu czających się w głębi emocjonalnych zawirowań. Zwykle nie lubię, gdy o filmie mówi się, że jest »jak film z lat 70.«. Nie ufam takim recenzjom, ponieważ instynktownie czuję niechęć do prób podkreślania jakości filmów New Hollywood. Ale »Ferrari« naprawdę przypomina film z lat 70. Ma tę porywającą moc, ten wielowarstwowy ludzki urok, tę oczyszczającą szczerość, która odzwierciedla prawdziwe życie”.

Amerykański dziennikarz i filmowiec Belge Ebiri przyłącza się do pochwał w recenzji dla Vulture: „»Ferrari« to elegancki i niepokojący film, który wywołuje wrażenie, że za każdym rogiem czai się coś strasznego. A kiedy reżyser kieruje kamery na samochody i wysyła je w drogę, obraz zamienia się w coś bardziej instynktownego i chaotycznego, gorączkowy sen (a może koszmar) pełen dymu i prędkości”.

Ale premiera miała też swoje wady. Krytycy chwalą grę aktorską i samochody, ale krytykują dialogi i fabułę.

„Mann interesuje się wyścigami, ale jest to już śmiertelna pasja, która pochłania całkowicie. Mann topi akcję w gorączkowym montażu, a im dalej, tym mniej reżyser stara się dokończyć wszystkie rozpoczęte wątki, przez co zakończenie wygląda na pomięte i pospieszne. Wygląda na to, że Mann nie mógł do końca wybrać, o czym chce rozmawiać, i postanowił porozmawiać o wszystkim na raz. Ale dwie godziny czasu ekranowego mu nie wystarczyły. Wyraźnie chciał nakręcić surowy, przesiąknięty testosteronem film o urzekającej grze ze śmiercią, ale czasy wymagają poświęcenia większej uwagi postaciom kobiecym” – zauważa „Forbes”.

Premiera „Ferrari” w polskich kinach zaplanowana jest na 25 grudnia.