Dzieci nie powinny jeść bananów, chrupek i pić zawiesistych soków O zaparciach wśród najmłodszych mówi dr Ryszard Makosiej

- Głównym winowajcą są dla mnie powszechnie używane pieluszki jednorazowe, które dzieci noszą znacznie dłużej niż powinny. Stosowanie tych środków powyżej określonego wieku dziecka jest błędem - mówi dr Ryszard Makosiej, gasrolog z "Matki Polki". - W okresie od 18 do 24 miesiąca życia dziecka dochodzi do wykształcenia u niego świadomej kontroli nad mikcją i nad defekacją. I w tym okresie dziecko powinno być „odpieluchowane”. Jeśli ten okres się przedłuży i dziecko będzie chodziło w pieluszce jednorazowej mając więcej niż 24 miesiące życia, to próba rezygnacji ze stosowania tego typu pieluch, rodzi u dziecka naturalny bunt przed zaburzeniem jego „defekacyjnego dobrostanu”. Nie będzie chciało robić kupy na nocniku. Jeśli rodzice będą na tyle świadomi i konsekwentni, będą zachęcać dziecko do oddawania stolca do nocnika lub sedesu, to takie postępowanie (ewolucyjne) dobrze rokuje na zmianę defekacji. Problem zaczyna się wówczas, gdy rodzice, zniecierpliwieni brakiem spodziewanych efektów, zaczynają okazywać swoje emocje, nakazując jednocześnie dziecku oddawanie stolca do nocnika. Takie „nakazowe” postępowanie w stosunku do własnego dziecka będzie rodziło naturalny bunt dziecka. Konsekwencją takiego postępowania będzie hamowanie potrzeby defekacji, czyli wykształca się tzw. „postawa retencyjna”.

Im dłużej dziecko przetrzymuje stolec w jelicie, tym bardziej staje się on suchy. Dzieje się tak dlatego, że w jelicie dochodzi do naturalnego procesu wchłaniania wody. I gdy w pewnym momencie dziecko pójdzie zrobić kupkę, to eliminacja suchego, bobkowatego stolca, często szerokiego, będzie się wiązało z bólem. Dziecko rozumuje w prosty sposób - jeśli coś kojarzy się z bólem, to trzeba zrobić wszystko, aby nie bolało. I w ten sposób powstaje błędne koło. Z moich obserwacji wynika, że w takiej sytuacji rodzice albo ulegają dziecku i przedłużają stosowanie pieluch jednorazowych, albo przymuszają dziecko do siadania na nocniku, co utrwala postawę retencyjną.

Ogromne znaczenie ma dieta. Dawniej mama lub babcia obierała jabłko ze skórki, ścierała je łyżeczką i taką papką, w której były cząstki jabłuszka, je karmiła. Dziś dzieciom daje się zmiksowane jabłko ze słoiczka. - Jeśli u dziecka występują zaburzenia defekacji, to my je tym jabłuszkiem „zakleimy” i spowodujemy utrwalenie i nasilenie zaburzeń defekacji. Kolejny problem to banany, które ku mojemu przerażeniu są podawane dzieciom, które jeszcze nie skończyły roku, a który działa wyjątkowo zapierająco - dodaje doktor. Dużo złego robią dzieciom płatki kukurydziane i płatki ryżowe płatki kukurydziane i płatki ryżowe o smaku miodowym czy czekoladowym też nasilają zaparcie, a dzieci non stop je podjadają. Dziecko nie powinno pić także zawiesistych soków, tylko wodę.
Przepełnianie dolnego odcinka przewodu pokarmowego zalegającymi masami kałowymi prowadzi do wtórnego zaburzenia motoryki górnego odcinka przewodu pokarmowego. Dziecku mającemu zaparcia zaczyna się ulewać, odbijać się kwasami, niekiedy rozpoznajemy u niego kwaśny refluks żołądkowo-przełykowy czy wręcz chorobę refluksową.

Leczenie przewlekłych zaparć to terapia rozpisana na miesiące, a nie tygodnie.

- Pacjenci wychodzący od nas z kliniki mają ustalone leczenie - mówi dr Makosiej. - Zdarza się, że leki im się kończą i oni zamiast pójść do lekarza po kolejną receptę, przerywają leczenie. Bywa też tak, że idą do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, który uważa, że po osiągnięciu normalizacji wypróżnień, można je odstawić lub że nie można ich tak długo stosować. Jest to błędem. Leki stosujemy minimum dwa miesiące, ale nie jest powiedziane jak długo. Tak długo, jak trzeba.