Depeche Mode "Delta Machine" [RECENZJA NOWEJ PŁYTY!]

ZOBACZ: 10 KONCERTÓW NA KTÓRE CZEKA POZNAŃ

Po prawie 20 latach pisania o płytach znajduję pewną prawidłowość: im trudniej przebrnąć przez pierwsze przesłuchanie płyty, tym lepiej rokuje to jej finalnej ocenie. Sprawdzało się to zwłaszcza w przypadku Depeche Mode, której stylistyczne wolty wywoływały z początku zgrozę fanów (ten szok po gitarach na "Songs Of Faith And Devotion"…), by za jakiś czas stanowić koronny argument rozwoju i witalności grupy z Basildon. Wszak mogli być gwiazdką jednego synth-popowego przeboiku, a od ponad 30 lat są muzycznymi odpowiednikami kreatorów mody, których popularność pozwala wsadzić wokalistę do reklamy najpopularniejszego auta dla ludu, by dodać temuż samochodowi aury innowacyjności.

Brzmieniowo bowiem "Delta Machine" to klasa sama w sobie. Mogę nie lubić producenta Bena Hillera, ale słuchając nowego albumu DM na słuchawkach można zachwycić się nie tyle treścią, co formą, przejawiającą się potęgą i zarazem przejrzystością brzmienia. Fascynujący przykład to "Secret To The End" - znalezienie proporcji między elektronicznym tłem (niczym z soundtracku Daft Punk do filmu "TRON"), emocjonalnym śpiewem i wątkiem gitarowym kojarzącym się z "Songs Of Faith And Devotion".

Nawiązań do historii Depeche Mode znajdziemy bez kłopotu więcej. W świetnym "Broken" rytm i sposób śpiewania Gahana mocno kojarzą się z "Little 15" z "Music For The Masses" (ale też z klimatami grupy Interpol), mniej natomiast przekonuje akcentowany w "Slow" wątek country’owej melodyki. Nie podlega też dyskusji, że "Goodbye" jest eleganckim, choć nie wirtuozerskim rozwinięciem "Personal Jesus". O odcinaniu kuponów nie ma jednak mowy, to tylko cytaciki dla starych fanów, podobnie jak wybrany na pierwszy singiel "Heaven".

Mimo ewidentnej fascynacji zabawkami berlińskich didżejów techno, "Delta Machine" jest albumem w przeważającej większości stonowanym. Oczywiście, nie mogło zabraknąć utworów, które uniosą z siedzeń widzów na koncertach (średni "Angel", świetny "Sothe My Soul"), ale generalnie pomiędzy dźwiękami robi się sporo miejsca na wokalne popisy. Wykłada się na tym występujący etatowo w balladach Martin Gore (bardzo średni "The Child Inside"), za to Dave Gahan bez kłopotów wspina się na wysokie rejestry w "Should Be Higher", a przede wszystkim uwypukla dramatyzm najważniejszego tekstu na płycie - "Alone". Rozliczenie z absolutem i ludzkimi wyobrażeniami na jego temat to temat, który musi wywołać żar we wrażliwej głowie, a Gahan wspaniale podsyca go swą interpretacją.

"Delta Machine" to 13 płyta DM, zawierająca 13 piosenek (plus 4 bonusy), wydana w roku 2013. Pecha jednak Depeszom nie przyniesie - zespół odbił się od dna swej najsłabszej płyty "Sounds Of The Universe" i udanie wpisał swoje klasyczne patenty w zelektronizowaną rzeczywistość muzycznej sceny 2013 roku. Generalnie jednak nie ma tu muzycznego ciosu, kładącego słuchacza na łopatki, albo chociaż na kolana.

Niepokojące jest też to - i tu proszę wybaczyć osobiste wyznanie - że chcąc posłuchać świeżych piosenek śpiewanych przez Dave’a Gahana, palec w cyfrowym odtwarzaczu bezwiednie zjeżdża mi z pozycji "Depeche Mode" na "Soulsavers", czyli grupy, która w ubiegłym roku przygarnęła Dave'a Gahana na album "The Light the Dead See". Odnoszę wrażenie, że tam jako gość frontman Depeche Mode odnalazł się lepiej niż we własnym zespole jako współgospodarz.

Depeche Mode
"Delta Machine"
cena: od 40 do 75 zł

Ocena: 4/6

Spis utworów:

CD 1

1. Welcome To My World
2. Angel
3. Heaven
4. Secret To The End
5. My Little Universe
6. Slow
7. Broken
8. The Child Inside
9. Soft Touch/Raw Nerve
10. Should Be Higher
11. Alone
12. Soothe My Soul
13. Goodbye

Wersja Deluxe:

CD 2

1. Long Time Lie
2 . Happens All The Time
3 . Always
4 . All That's Mine