Artur Klinau – Mińsk. Przewodnik po Mieście Słońca. Ani słowa o Łukaszence

Niech nikogo nie zmyli umieszczony w podtytule „przewodnik”. Jeśli już- to przewodnik po życiu Artura Klinau, ale też życiu całej Białorusi. Jej narodzinach, wzlotach, upadkach podczas kilkusetletniej historii. Przy tym podany w niezobowiązującej formule gawędy prowadzonej pięknym językiem. Bo Klinau umie opowiadać jak mało kto. Wystarczy, że zadrze głowę do góry.

Dziwne było niebo nad Miastem Słońca. Lubiłem je, kiedy nasycało się głębokim kobaltem. Uroczyście płynęły po nim wówczas niezliczone białe posągi bogów z waty, zadziwiająco harmonizujące z architekturą Miasta, z pustymi korynckimi kolumnadami, potężnymi łukami i obeliskami nie do końca zrozumiałego dla mnie porządku sakralnego.

pisze Klinau.

Artur Klinau pisze o celowym zniszczeniu starożytnej tkanki Mińska, o szerokich ulicach, dzielnicach przemysłowych, ale wspomina też wydarzenia z historii Związku Sowieckiego. Programowy ateizm skonfrontowany ze wstydem po prawosławnym pochówku babci, szczęście i dumę z lotu Gagarina i siebie – chłopca, który jako nieliczny nie chciał zostać kosmonautą, tylko malarzem. I został. A jego artystyczna dusza pokazuje Mińsk, owe Miasto Słońca, jak mityczną krainę, która ukazana na autorskich zdjęciach pisarza jeszcze bardziej fascynuje swoją nierealnie socrealistyczną architekturą. A ileż tu dygresji, które dają pełny obraz i życia w samym Mińsku i przemian na całej Białorusi. Klinau nie zajmuje się doczesną polityką. Czuć, że komunizmu i jego spadkobierców serdecznie nie cierpi, ale nie przesłana mu to uczucie miłości do rodzinnego miasta. I tak, my, mieszkańcy Zachodu – powinniśmy wjeżdżać do niego od strony zachodniej. A co nas czeka?

Artur Klinau w „Mińsku. Przewodniku po Mieście Słońca” zachęca do otwarcia się na Białoruś, architekturę, historię. Bez uprzedzeń, z prawdziwym mistrzostwem słowa przełożonym przez Małgorzatę Buchalik. Polecam.