Miła pielęgniarka z Tychów Barbara Puc jest żywą historią. A miała być tylko historią. Urodziła się w jednym z baraków w obozie Auschwitz-Birkenau, na piecu. Składano tam zwykle stosy martwych ciał, ale mama Basi wydała na świat dziecko silne i zdrowe. W dodatku urodziło się w czepku.
Dziewczynka nie dostała obozowego numeru na rączkę, bo tatuaż był za duży. Ale numer musiała mieć. Wykłuto jej cyfrę 79 496 na udzie. Dzisiaj Barbara opowiada: - Nie miałam prawa żyć. Kiedy jednak położna Stanisława Leszczyńska i lekarka Irena Konieczna mnie odebrały, zaczęły na cały głos krzyczeć, o ta mała to nam na pewno przeżyje. Miały rację. Mama nigdy nie zapomni tych słów. Spełniły się cudem.
Był 17 maja 1944 roku. Jej rodzice Stefania i Stanisław trafili do Auschwitz, kiedy w fabryce, gdzie pracował ojciec, odkryto sabotaż. Był jednym z głównych podejrzanych. W czasie rewizji w mieszkaniu niczego nie znaleziono, oprócz kompletu pieluszek i ubranek dziecięcych. Stefania była w trzecim miesiącu ciąży. Ale to nie zmieniło jej losu. Ona i jej mąż zostali wysłani do obozu koncentracyjnego, żeby tam, jeśli dożyją, doczekali procesu. Siedzieli w najgorszym bloku nr 11, budzącym grozę "Bloku Śmierci".
Udało im się przeżyć. Po procesie Stefania została w Auschwitz, jej męża jednak wysłano do Mauthausen, jednego z najcięższych obozów III Rzeszy. 21-letnia Stefania właśnie miała rodzić.
Położna Stanisława Leszczyńska i lekarka Irena Konieczna wsławiły się tym, że z narażeniem własnego życia ratowały rodzące kobiety i noworodki. Na początku istnienia obozu Auschwitz ani ciężarne, ani urodzone tutaj dzieci nie mogły żyć. Szansę miały tylko te, które zainteresowały doktora Josefa Mengele. Ale był to bilet do piekła. Mengele brał dzieci na okrutne eksperymenty.
- Ja go też zaciekawiłam - mówi Barbara.-. Miałam jasne włosy, niebieskie oczy. Zwrócił na mnie uwagę. Mama wpadła wtedy w rozpacz, ale kiedy już chciał mnie zabrać, w obozie nagle zgasło światło. Zrobiło się zamieszanie. I poszedł sobie.
Jeszcze raz szczęście Basi dało o sobie znać. Jej mama, wynędzniała, ledwo żywa więźniarka, nie miała pokarmu. Ale pojawiła się kobieta, której dziecko właśnie zmarło. Wciąż miała mleko w piersiach. Zaczęła karmić głodną dziewczynkę.
Stefania opowiadała córce, że tamta pani miała na imię Weronika. Czuła, że nie przeżyje obozu, ale chciała, żeby została po niej jakaś pamięć. Prosiła, żeby małej, którą karmi, dać jej imię. Stefania się zgodziła, chociaż wiedziała, że jej mąż miał inne imię dla córki, Basia. Tylko to i żadne inne. Po wojnie, podczas chrztu, matka zdecydowała się jednak na Barbarę.
Wtedy już było pewne, że Stanisław nie wróci z Mauthausen. - Ale ja zawsze będę pamiętać o Weronice - mówi Basia. Kiedy Marsz Śmierci opuszczał obóz, zostali w nim najsłabsi. Jak Stefania z Basią, chorą na odrę i ospę. Niemcy odeszli.
Matka odwróciła jakiś stół, położyła na nim Basię i zaciągnęła ten ładunek do domu.Dotarły całe mimo mrozu i strzelaniny. To był kolejny cud. Tyszanka chętnie opowiada o swoim dzieciństwie następnym pokoleniom, żeby młodzi wiedzieli, czym jest wojna. Ten koszmar nie może się już nigdy powtórzyć.
*Operacja przeszczepu twarzy: Poznaj pacjenta i autorów sukcesu [ZDJĘCIA + OPINIE + KOMENTARZE]
*MISS ŚLĄSKA I ZAGŁĘBIA 2013: TEGO NIE ZOBACZYCIE W TELEWIZJI
*Maluch z Allegro: Fabrycznie nowy Fiat 126 z 1979 r. i wielki skandal
*Dni Miast 2013 [PROGRAM IMPREZ]: Chorzów, Będzin, Ruda, Sosnowiec, Wodzisław i inne!
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
