W Polsce wspinamy się już od dawna. W Tatrach od XIX w., w podkrakowskich skałkach pierwsze przejścia miały miejsce już w 1908 roku, a od 1925 roku wspinaczkowa gorączka zaczęła na dobre rozgrzewać umysły.
Wspinacze to często oryginalne postacie. Przykładem jest Władysław Kulczyński, który z powodzeniem łączył pracę arachnologa (zoolog badający pająki) i profesora z taternicką pasją. Regularnie trenował on w krakowskich Krzemionkach już w 1912 roku. Wtedy wspinanie było elitarnym zajęciem niedostępnym dla zwykłych śmiertelników i niebezpiecznym. Liny z konopi, karabinki własnej roboty, niepewna asekuracja - to tylko pogłębiało elitarność.
Teraz jest zupełnie inaczej. Wspinać się mogą wszyscy, a próbował już niemal każdy. Bezpieczeństwo jest niemal stuprocentowe. Jeżeli więc ktoś chce pójść w ślady efektownie sfotografowanych ludzi z okładek magazynów wspinaczkowych, wiszących z pajęczą łatwością pod nieprawdopodobnymi kątami na niebezpiecznie wysokich skalnych występach - nic prostszego. Sama chęć to dobry początek.
Czy każdy może się wspinać? Zapytaliśmy o to Renatę Piszczek, jedną z najbardziej utytułowanych wspinających się Polek.
Jak to działa? Czyli co takiego jest we wspinaniu, że warto się tym zająć?
Jedni latają, inni łowią ryby, jeszcze inni grają w szachy. Jest też grupa zapaleńców, którzy lubią się wspinać. Czasami zainteresowanie wynika z mody, z tego, że znajomi się wspinają. Przeważnie jest tak, że przychodzi się na ściankę i albo od razu nam to "siada", albo się wie, że się nie chce tego robić.
Kto może się wspinać?
Wcześniej było tak, że jeździło się w Himalaje. A nie każdy przecież może wspiąć się na ośmiotysięcznik. Teraz zaczyna się na hali, na której są nawet drogi przygotowane specjalnie dla dwuletnich dzieci. Nie ma żadnych przeciwwskazań. Wspinać może się każdy. A niewiele jest osób o możliwościach mniejszych niż dwulatka.
Ile się trzeba uczyć, żeby osiągnąć jakieś wymierne wyniki?
Można się wspinać dla własnej satysfakcji, powiedzmy dwa razy w tygodniu, i to wystarczy. A jeśli chce się być sportowcem światowego formatu, to trzeba wcześnie zacząć - im wcześniej, tym lepiej. To jest sport, który jest tak samo wymagający jak wyścigi Formuły 1 - w sensie wysiłku i wyczynu.
Kiedy zaczyna być naprawdę fajnie? Kiedy osiąga się taki poziom, żeby odczuwać tę satysfakcję?
Najszybszy sposób to zaczynać pod okiem instruktora. Unika się w ten sposób błędów i złych nawyków. Jeśli chcemy trenować, to z dobrym instruktorem możemy już po roku dojść z poziomu "zero" do przyzwoitych wyników.
Ile to wszystko kosztuje? Nie tylko pieniędzy, ale również czasu i wyrzeczeń.
Nic nie kosztuje - to przyjemność. Znaczy, kosztuje trochę pieniędzy, bo trzeba zapłacić za wstęp na ściankę, kupić sprzęt - buty, uprząż, przyrząd. Wspinanie to jedyny - chyba oprócz gimnastyki artystycznej - sport, który rozwija kompleksowo wszystkie partie ciała jednocześnie.
Czy to na pewno jest bezpieczne?
Wspinanie nie jest bardziej niebezpieczne niż inny sport. Jeśli przestrzega się podstawowych zasad bezpieczeństwa, to trudno jest zrobić sobie krzywdę. Na takiej hali, gdzie liny są atestowane, punkty asekuracyjne wielokrotnie sprawdzane, a na do-le leżą materace, jest to fizycznie niewykonalne. Krzywdę można sobie za to zrobić, nieumiejętnie trenując, przetrenowując się, chcąc osiągnąć lepszy wynik w krótkim czasie.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
