Jubileusz ważnego teatru

Pierwszym dyrektorem był założyciel teatru Henryk Ryl. Drugim namaszczony przez niego legendarny twórca teatru lalek Stanisław Ochmański, który z kolei namaścił obecnego dyrektora Arlekina Waldemara Wolańskiego. Może właśnie ta dyrektorska stałość powoduje, że teatr ma się tak dobrze.

Henryk Ryl pierwsze przedstawienie - "Dwa Michały i świat cały" - wystawił 28 grudnia 1948 roku w gmachu przy ul. Piotrkowskiej 151. Dziesięć lat później teatr, początkowo gościnnie, a od 1962 roku jako jedyny lokator, wprowadził się do zajmowanego obecnie budynku u zbiegu ul. Wólczańskiej i al. 1 Maja. Pierwszy dyrektor po 26 latach przekazał opiekę nad Arlekinem swemu uczniowi - Stanisławowi Ochmańskiemu, który z kolei kilkanaście lat później, także sam, wyznaczył sobie następcę - kierującego obecnie teatrem Waldemara Wolańskiego. Każdy z nich robił tu "swój" teatr, ale na pewno ich dokonania łączą poszukiwania, otwarcie na nowe rozwiązania, przy doskonaleniu starych, tradycyjnych metod. Warto podkreślić, że Arlekin należy do tych teatrów lalkowych, które skutecznie "walczą" z łatką teatru dla dzieci, przyszywaną lalkarzom. Realizowano tu ważne, nowatorskie i oryginalne przedstawienia dla dorosłych - łącznie z ostatnią premierą, "Operą za trzy grosze" Bertolta Brechta, z muzyką Kurta Weilla.

Istotnymi propozycjami Arlekina są też programy edukacyjne, warsztaty teatralne, a także jedyny w Polsce i jeden z niewielu na świecie, młody, ale cieszący się już uznaniem także poza granicami naszego kraju - Międzynarodowy Festiwal Solistów Lalkarzy, którego kolejna edycja odbędzie się w 2009 roku.

Przy teatrze działa Pracownia Dokumentacyjna gromadząca wszelkie informacje na temat polskiego lalkarstwa. Mieści się tu także siedziba polskiego oddziału międzynarodowego stowarzyszenia lalkarzy Unima.

W ciągu 60 lat istnienia Arlekin przygotował 250 premier - 31 tysięcy spektakli obejrzało blisko 11 milionów widzów. Teatr prezentował też swoje dokonania - i otrzymywał nagrody - na wielu festiwalach w kraju i za granicą.

Jednak największą siłą łódzkiego teatru są po prostu ludzie, którzy go tworzą i którzy w nim pracują. Nie tylko dlatego, że kochają to, co robią - bo w dzisiejszych czasach, by robić to, co oni robią, trzeba to naprawdę kochać. Także dlatego, że mimo trudności są grupą, która trzyma się razem i patrzy pozytywnie na rzeczywistość. Dzięki temu ciągle chce im się "robić" teatr i zarażać nim innych. A to ważna "robota", bo przecież teatr lalkowy to jedyny teatr, do którego się chodzi przez całe życie: najpierw jako dziecko, potem z własnymi dziećmi, a w końcu z wnukami. Dlatego jubileusz w Łodzi obchodzi nie tylko teatr dla dzieci. Ale ważny teatr.